پاسخ به:بانک مقالات زراعت و باغبانی
جمعه 9 تیر 1391 7:11 PM
| 17 : پژوهشهاي زراعي ايران فروردين و ارديبهشت 1389; 8(1):90-97. |
| بهينه سازي ريشه زايي دو ژنوتيپ عدس (.Lens culinaris Medik) در شرايط اين ويترو |
| قاسمي عمران ولي اله,باقري عبدالرضا* |
| * دانشكده كشاورزي، دانشگاه فردوسي مشهد |
|
باززايي موثر و با کارايي بالا از پيش نيازهاي اساسي انتقال ژن به گياهان بشمار مي رود. گياه عدس به دليل مشکلات در القا ريشه زايي به عنوان يکي از بقولات سرسخت در باززايي کامل گياه محسوب مي شود. به اين منظور از دو روش اين ويترو و روش اين ويوو به دنبال اين ويترو جهت ريشه زايي ساقه هاي باززايي شده در اين گياه استفاده شد. روش ريشه زايي اين ويترو - اين ويوو روش مناسب تري نسبت به روش اين ويترو جهت ريشه زايي ساقه هاي باززايي شده تشخيص داده شد. ساقه هاي باززايي شده از محيط حاوي 2 ميلي گرم در ليتر BAP، داراي ريشه زايي بيشتري (70%) نسبت به ساقه هاي باززايي شده از محيط هاي حاوي 3 و 4 ميلي گرم در ليتر BAP مي باشند که نشان دهنده اثر بازدارندگي سيتوکينين ها در ريشه زايي مي باشد. هورمون IBA در غلظت 10 ميلي گرم در ليتر به صورت پيش تيمار 24 ساعته، درصد ريشه زايي بيشتري را نسبت به پيش تيمار سه شبانه روزه القا نمود. در حالي که هورمون NAA با همان غلظت به صورت پيش تيمار سه شبانه روز، بيشترين درصد ريشه (80 درصد) را توليد نمود. بين دو ژنوتيپ مورد استفاده تفاوت معني داري در درصد، تعداد و طول ريشه زايي ساقه ها وجود نداشت. |
| كليد واژه: عدس، ريشه زايي، اکسين، ريزنمونه و اين ويترو |
 |
|
نسخه قابل چاپ |
