بانک مقالات زراعت و باغبانی

به منظور مطالعه رابطه عملکرد دانه، ميزان کلروفيل و دماي سايه انداز ژنوتيپ هاي گندم در شرايط مطلوب و تنش گرماي پس از گرده افشاني، اين آزمايش در سال زراعي 87-1386 در مزرعه تحقيقاتي دانشگاه آزاد اهواز انجام شد. اين تحقيق در دو آزمايش مستقل، هر يک به صورت کرت يک بار خرد شده در قالب بلوک هاي کامل تصادفي با سه تکرار انجام گرفت. آزمايش اول شامل کاشت ژنوتيپ ها در تاريخ کاشت توصيه شده يعني اول آذر ماه بود و به منظور برخورد مراحل فنولوژيکي رشد بعد از گرده افشاني با تنش گرماي پايان فصل، تاريخ کاشت ژنوتيپ ها در آزمايش ديگر در اوائل بهمن ماه انجام شد. در هر آزمايش، سه سطح کود نيتروژن 50، 100 و 150 کيلوگرم نيتروژن خالص در هکتار به عنوان کرت اصلي و شش ژنوتيپ گندم به عنوان کرت هاي فرعي بودند. دستگاه هاي ترمومتر (دماسنج مادون قرمز) و کلروفيل سنج قابل حمل در مزرعه، به ترتيب براي اندازه گيري دماي اندام ها و ميزان کلروفيل برگ پرچم ژنوتيپ هاي گندم در مراحل گرده افشاني و رشد شيري دانه استفاده شدند. نتايج نشان داد، ميانگين عملکرد دانه ژنوتيپ هاي گندم در شرايط تنش گرما نسبت به شرايط مطلوب 23.8 درصد کاهش يافت. دماي کل سايه انداز سنبله و برگ پرچم، تحت تاثير برهمکنش ژنوتيپ و محيط قرار گرفت. اگر چه کاهش ميزان نيتروژن، افزايش دماي سايه انداز را به همراه داشت، اما اين افزايش در مرحله رشد شيري دانه در شرايط تنش گرماي پايان فصل معني دار نبود. در شرايط تنش گرماي پايان فصل، ژنوتيپ هاي ديررس (رقم استار و لاين 5-84-D)، ژنوتيپ هاي با توانايي کمتر در لوله اي شدن برگ (لاين 5-84-D و رقم کرخه) و يا ژنوتيپ هاي با عرض برگ بيشتر (نظير رقم استار و لاين 5-84-D)، از دماي برگ پرچم و سايه انداز بيشتر و همچنين شيب تغييرات عملکرد دانه و کلروفيل برگ پرچم بيشتري نسبت به ساير ژنوتيپ ها برخوردار شدند.

 نسخه قابل چاپ