بانک مقالات زراعت و باغبانی

به منظور بررسي اثر تاريخ هاي مختلف کاشت بر ويژگي ها ي فنولوژيکي، مورفولوژيکي، اجزا عملکرد و عملکرد چهار توده بومي زيره سبز (Cuminum cyminum L.)، آزمايشي به صورت کرت هاي خرد شده در قالب طرح بلوک هاي کامل تصادفي با سه تکرار در سال زراعي 85-1384 در مزرعه تحقيقاتي دانشکده کشاورزي دانشگاه فردوسي مشهد اجرا شد. در اين آزمايش چهار تاريخ کاشت (21 آبان، 21 آذر، 2 اسفند و 27 اسفند) به عنوان فاکتور اصلي و چهار توده بومي زيره سبز (قاين، تربت حيدريه، سبزوار و خواف) به عنوان فاکتور فرعي در نظر گرفته شد. اثر تاريخ کاشت، توده بومي و اثر متقابل تاريخ کاشت و توده بومي بر ارتفاع بوته، تعداد بوته در واحد سطح (درصد بقا)، اجزا عملکرد، عملکرد دانه، عملکرد زيستي و شاخص برداشت معني دار شد. از نظر ارتفاع بوته تاريخ هاي کاشت پاييزه و زمستانه تفاوت معني‌ داري با هم نداشتند، در حالي که در گياهان کاشت چهارم ارتفاع بوته به شدت کاهش يافت. از نظر درصد بقا پس از زمستان، گياهان کشت شده در تاريخ هاي کاشت پاييزه (21 آبان و 21 آذر) بيشترين خسارت را متحمل شدند، در حالي که گياهان کاشت سوم و چهارم به دليل عدم مواجهه با سرما تلفاتي نداشتند. بيشترين درصد بقا زمستانه مربوط به توده هاي قاين و خواف به ترتيب با 85 و 84 درصد و کمترين درصد بقا (59 درصد) متعلق به توده تربت حيدريه بود. بيشترين تعداد چتر در بوته، تعداد دانه در چتر، وزن هزار دانه و وزن دانه در بوته در تاريخ کاشت اول بدست آمد. علي رغم برتري اجزا عملکرد در تاريخ کاشت اول نسبت به ديگر تاريخ هاي کاشت، بالاترين ميزان عملکرد دانه و عملکرد زيستي متعلق به گياهان تاريخ کاشت سوم بود. از نظر عملکرد دانه و عملکرد زيستي، توده قاين در کاشت سوم و توده تربت حيدريه در کاشت اول به ترتيب بيشترين و کمترين مقادير را داشتند. با توجه به بهبود رشد گياه به ويژه رشد رويشي و نيز برتري ارتفاع بوته و برخي از اجزا عملکرد در تاريخ هاي کاشت پاييزه و زمستانه نسبت به کاشت بهاره، به نظر مي ‌رسد در صورت کاشت ارقام متحمل به سرماي زيره سبز و کاهش تلفات گياهي بر اثر سرماي زمستان عملکرد زيره سبز بهبود يابد.

 نسخه قابل چاپ