بانک مقالات زراعت و باغبانی

به منظور بررسي و تعيين مهمترين خصوصيات فيزيولويک موثر بر عملکرد دانه محصول جو، آزمايشي در سال 79-1377 در مزرعه تحقيقاتي کبوترآباد اصفهان انجام شد. آزمايش با شرکت 7 ژنوتيپ جو و در قالب طرح بلوکهاي کامل تصادفي و سه تکرار در 2 فصل زراعي انجام گرديد. نتايج نشان داد که بين ژنوتيپ هاي مورد مطالعه از نظر عملکرد دانه اختلاف معني داري وجود دارد. ژنوتيپ شماره 6 (Torsh/9cr. 279-07//Bgs S) با 7323 کيلوگرم در هکتار و ژنوتيپ شماره 7 (Chat//Roho/Alger-Ceres) با 5442کيلوگرم در هکتار به ترتيب بيشترين و کمترين عملکرد را توليد نموده اند. تجمع ماده خشک در ژنوتيپ هاي جو تا حدود 750 درجه روز رشد پس از کاشت بطئي بود و پس از آن حدود 1700 درجه روز رشد به سرعت افزايش يافت و از آن به بعد رو به کاهش نهاد. ريزش برگها در ژنوتيپ 7 زودتر از ساير ژنوتيپ ها آغاز شده و با سرعت زيادي ادامه يافت. حداکثر شاخص سطح برگ در بين ژنوتيپ ها بين 3.5 تا 6 متغير بود و ژنوتيپ شماره 6 حداکثر 6.2 مترمربع برگ در يک مترمربع زمين توليد نمود. ميانگين طول دوره از کاشت تا مرحله گرده افشاني و ظهور سنبله ها 1400 درجه روز رشد در جو والفجر و 1100 درجه روز رشد براي ساير ژنوتيپ ها بود. سرعت رشد نسبي (RGR) ژنوتيپ ها با گذشت زمان سير نزولي داشت و جو والفجر نسبت به ساير ژنوتيپ ها از سرعت رشد نسبي کمتري در ابتداي فصل برخوردار بود. کمترين سرعت رشد محصول (CGR) در زمان ظهور سنبله ها را ژنوتيپ شماره 7 و حداکثر CGR را ژنوتيپ شماره 6 به ترتيب با 15.6 و 23.4 گرم بر مترمربع بر 10 واحد گرمايي توليد نمود. در نتيجه ژنوتيپ شماره 6 که بالاترين عملکرد را توليد نموده است از شاخص سطح برگ و سرعت رشد محصول بيشتري نيز برخوردار بوده است و دوام CGR از گرده افشاني تا رسيدگي نيز طولاني تر بوده است.

 نسخه قابل چاپ