بانک مقالات زراعت و باغبانی

برنج عمده ترين محصول زراعي استان گيلان با سطح زيرکشتي معادل 230 هزار هکتار مي باشد که نيمي از آن (حدود 100 هزار هکتار) در شرق استان گيلان در شهرستان هاي آستانه، لاهيجان، لنگرود، رودسر، و املش واقع شده است. خاک و اقليم از مهمترين فاکتورهاي محيطي است که کشت و توليد محصولات زراعي را به شدت تحت تاثير قرار مي دهد. اراضي زير کشت برنج در منطقه مورد مطالعه در مناطق کوهستاني، جلگه اي، مردابي، ساحلي قرار دارند. با توجه به متغيير بودن خصوصيات خاک و توانايي بالقوه متفاوت در حمايت از گياهان، شناسايي اين توانمندي ها مي تواند در انتخاب بهترين محل براي کشت برنج و همچنين شناسايي مناطق با استعدادهاي مختلف بسيار مفيد مي باشد. در اين مطالعه از يک روش ساده طبقه بندي استعداد حاصلخيزي، (FCC) و روش پيچيده تر پارامتريک براي بررسي توانايي خاک هاي زير کشت برنج در شرق استان گيلان استفاده شده است. سيستم FCC براي خاک هاي با رژيم رطوبتي آکوئيک و آنترآکوئيک براي کشت آبي برنج ارايه شده است. مهمترين محدوديت اقليمي منطقه براي کشت گونه هاي محلي برنج، ميانگين دما در مرحله رشد سبزين هاي و نسبت تعداد ساعات آفتابي به طول روز يا طول مدت روشنايي (n/N) مي باشد. نتايج نشان مي دهد که روش FCC در شناسايي مناطق با استعداد مختلف براي کشت برنج جهت اهداف کاربردي مي تواند در بسياري موارد اطلاعات مفيدي مشابه روش پارامتريک ارايه دهد. مهمترين محدوديت هاي خاکي بر اساس روش FCC و پارامتريک در منطقه مورد مطالعه، کم بودن گنجايش تبادل کاتيوني و شني بودن اراضي نزديک ساحل درياي خزر و زهکشي بسيار ضعيف در اراضي پست و حاشيه مرداب ها مي باشد. با توجه به سطح آگاهي هاي کشاورزان و مروجين کشاورزي، روش FCC در صورت آزمون منطقه اي و مطابقت با روش هاي پيچيده تر و دقيق تر پارامتري مي تواند در سطحي گسترده مورد استفاده قرار گيرد.

 نسخه قابل چاپ