بانک مقالات زراعت و باغبانی

در اين پژوهش به بررسي اثر آسكوربيك اسيد (AsA) به عنوان يك آنتي اكسيدان بسيار قوي در گياه سويا (Glycine max. L. cv Union × Elp) از نظر مقابله با تنش اكسيداتيو ناشي از نيكل پرداخته شد. دانه رست هاي هفت روزه اي كه در شرايط هيدروپونيك رشد يافته بودند در معرض غلظت هاي مختلفي از  NiCl2 ,6H2O (0 و 0.5 و 1 ميلي مولار) و AsA (0 و 1 ميلي مولار) قرار گرفتند. تجمع نيكل در ريشه ها به مراتب بيشتر از بخش هاي هوايي گياه بود. نتيجه جالب توجه در اين تحقيق، كاهش شديد انتقال نيكل از ريشه به اندام هاي هوايي در تيمارهاي داراي AsA بود. در غياب AsA، مقادير بالاي نيكل موجب كاهش توليد زيست توده در ريشه ها و اندام هاي هوايي و نيز كاهش كلروفيل در برگ شد، در الي كه AsA سبب برطرف شدن اين اثرات گرديد. تنش اكسيداتيو ناشي از تيمار Ni با افزايش توليد مالون دي آلدئيد (MDA) قابل اثبات و اين افزايش به فعاليت بالاي آنزيم ليپوكسي ژناز (1.13.11.12 EC و LOX) مرتبط بود، در حالي كه افزودن آسكوربيك اسيد به همراه يون هاي نيكل، تقريبا به طور كامل سبب تعديل فعاليت آنزيم LOX و كاهش توليد MDA شد. از طرف ديگر فعاليت آنزيم هاي آسكوربات پراكسيداز (1.11.1.11 EC و APX) و كاتالاز (1.11.1.6 EC و CAT) در ريشه ها و برگ ها به طور قابل توجهي به وسيله تنش نيكل كاهش يافته بود، ولي ASA به شدت فعاليت اين دو آنزيم را در شرايط تنش نيكل افزايش داد. بنابراين آسكوربيك اسيد از يك طرف با توقيف نيكل در ريشه ها و از طرف ديگر با افزايش همه جانبه فعاليت آنزيم هاي آنتي اكسيدان تا حد زيادي آسيب هاي اكسيداتيو ناشي از نيكل را كاهش مي دهد.

 نسخه قابل چاپ