بانک مقالات زراعت و باغبانی

تراكم بيش از حد لايه هاي زيرين خاك مشكلي جدي است كه بر روي صفات فيزيكي مطلوب خاك زراعي تاثير منفي مي گذارد. به لحاظ شكل خاص هندسي و نيز شرايط فيزيكي خاك زيرشكن ها تا يك عمق معين قادر هستند خاك را به طرف بالا و جلو حركت دهند و از آن به بعد خاك به طرف جوانب تيغه حركت مي كند. اين عمق به نام عمق بحراني ناميده مي شود. در تحقيق حاضر اثرات بكارگيري دو تيغه سطحي در عمق 25 سانتي متر و در سه فاصله بين تيغه اي 50، 75 و 100 سانتي متر بر مقاومت كششي، سطح خاك بهم خورده، مقاومت ويژه و شاخص مخروطي در مقايسه با عملكرد يك زيرشكن منفرد در عمق 50 سانتي متر و در خاك داراي بافت لومي رسي در منطقه باجگاه شيراز آزمون گرديد. نتايج حاصله نشان داد كه استفاده از تيغه هاي سطحي در جلوي شاخه اصلي زيرشكن در فواصل بين تيغه اي 50 و 70 سانتي متر موجب كاهش معني دار مقاومت كششي و افزايش سطح خاك به هم خورده مي شود. همچنين نتايج حاصله در مورد شاخص مخروطي نشان داد كه وقتي از اين تيغه ها در جلوي تيغه اصلي استفاده مي شود. اين پارامتر در اعماق 30 تا سانتي متر 40 به طور معني داري كاهش يافته و عمق بحراني افزايش مي يابد.

 نسخه قابل چاپ