بانک مقالات زراعت و باغبانی

هدف از اين پژوهش بررسي اثر سطوح کم آبياري در مراحل مختلف رشد گياه چغندرقند رقم منوژرم تکنيکي 7233 بر عملکرد کمي و کيفي آن و تعيين کارايي مصرف آب بود. اين پژوهش با استفاده از طرح بلوکهاي کامل تصادفي با سه تکرار از بهار 1375 به مدت دو سال زراعي در ايستگاه تحقيقات کشاورزش شهرکرد اجرا شد. در اين پژوهش تيمارهاي کم آبياري در پنج سطح شامل E₀ (آبياري کامل)، E₁ (85 درصد)، E₂ (70 درصد)، E₃ (55 درصد) و E₄ (30 درصد) تبخير و تعرق واقعي گياه چغندر قند حاصل از لايسيمتر زهکش دار بطور جداگانه در سه دوره رشد چغندرقند شامل T₁: ابتداي دوره رشد يا دوره رشد برگي، T₂: دوره رشد ريشه و T₃: دوره رشد انتهايي يا ذخيره سازي قند در ريشه بودند. نتايج تجزيه واريانس نشان داد که اثر کم آبياري بر عملکرد ريشه و قند در هر يک از دوره هاي رشد گياه معني دار است. بنابراين اعمال کم آبياري در هر دوره از نمو چغندرقند باعث کاهش عملکرد ريشه و قند مي شود ليکن دوره دوم رشد نسبت به کمبود آب حساس تر مي باشد. نتايج اين تحقيق نشان مي دهد که بيشترين عملکرد ريشه گياه در تيمار آبياري کامل و کمترين عملکرد ريشه در تيمار 70 درصد تنش آبي است. لکين بيشترين درصد قند دوره هاي اول و سوم مربوط به تيمار E₄ و در دوره دوم در تيمار E2 بدست آمده است و نشان دهنده آن است که با کاهش آب مصرفي، درصد قند ريشه افزايش مي يابد. نتايج اين تحقيق نشان مي دهد که تيمار E₂ با کاهش 30 درصد تبخير و تعرق گياه چغندرقند در هر سه دوره رشد داراي بيشترين کارايي مصرف آب عملکرد ريشه، قند و قند قابل استحصال مي باشد و در شرايط محدوديت منابع آب قابل توصيه مي باشد.

 نسخه قابل چاپ