بانک مقالات زراعت و باغبانی

به منظور بررسي اثر تاخير رشد جوانه ها بر کاهش خسارت سرمازدگي بهاره در انگور رقم سفيد بي دانه آزمايشي دو ساله در قالب طرح بلوک هاي کامل تصادفي با 4 تکرار در ايستگاه تحقيقات انگور تاکستان روي تاک هاي غير پيوندي با هفت سال سن انجام شد. تيمارهاي آزمايش شامل تيمار شاهد (عرف محلي باغدار در هرس تاک ها)، محلول پاشي پاکلوبوترازول با غلظت 1000 ميلي گرم در ليتر در دو نوبت، هرس با تاخير در زمان پنبه اي شدن جوانه ها و محلول پاشي پاکلوبوترازول در دو نوبت به همراه هرس در زمان پنبه اي شدن جوانه ها بودند. در هر کرت آزمايشي 5 تاک تيمار شدند. در آغاز بهار با يادداشت برداري تاريخ جوانه زني، ميزان تاخير در جوانه زني تاک ها در مقايسه با شاهد تعيين گرديد. همچنين شدت سرما و تعداد شاخه هاي آسيب ديده از سرماي ديررس بهاره، عملکرد و برخي صفات کيفي محصول نيز به دنبال تيمارها يادداشت گرديد. تجزيه آماري با نرم افزار SPSS انجام و مقايسه ميانگين ها با آزمون دانکن صورت گرفت. نتايج نشان داد که جوانه زني تاک ها در اوايل دوره رشد در هر سه تيمارنسبت به شاهد با تاخير صورت گرفت و ميزان آن بين 8 تا 14 روز متفاوت بود. بيشترين تاخير جوانه زني مربوط به تيمار هرس ديرهنگام به همراه مصرف پاکلوبوترازول به مدت 13.36 روز بوده است. اين تيمار خسارت سرماي ديررس بهاره را به حدود %1 کاهش داده است در حالي که در شاهد خسارت %14.4 بوده است. هم چنين اثر تيمار مذکور بر افزايش عملکرد انگور کشمش به ترتيب بيش از %36 و %24 در مقايسه با شاهد بوده است. بين شاهد و ساير تيمارها از نظر ميزان TSS محصول اختلافي وجود نداشت ولي تيمار شاهد کمترين ميزان اسيديته (mg/L 726) را دارا بوده است. تيمار مصرف پاکلوبوترازول به تنهايي بالاترين نسبت TSS/TA (24.95) را سبب شد.

 نسخه قابل چاپ