بانک مقالات زراعت و باغبانی

کمبود آب و کاهش کيفي منابع آب و خاک از عوامل اصلي کاهش توليد در مناطق شمالي استان گلستان محسوب مي شوند. به همين منظور پژوهش حاضر، ابتدا واکنش گندم را تحت مقادير مختلف کمي و کيفي آب به مدت دو سال زراعي (82-1380) در شمال گرگان مورد ارزيابي قرار داده و سپس به استناد داده هاي جمع آوري شده و اجراي مدل شبيه سازي SWAP به مدت 10 سال روند تغييرات شوري در نيمرخ خاک مورد بررسي قرار گرفت. اين آزمايش شامل چهار سطح آب آبياري (W1) 50، (W2) 75، (W3) 100 و (W4) 125 درصد نياز گياه و چهار سطح شوري با ميانگين (S1) 1.5، (S2) 8.5، (S3) 11.5 و dS/m (S4) 14.2 (دسي زيمنس بر متر) در قالب طرح بلوک هاي کامل تصادفي به صورت کرت هاي خرد شده با سه تکرار اجرا شد. نتايج نشان داد که عملکرد گندم با کاهش 25 درصد از آب مورد نياز گياه، در حد 9 درصد و با کاربرد آب شور (14 dS/m) در حدود 10 درصد کاهش داشت. کاربرد آب شور موجب افزايش شوري خاک در زمان برداشت گندم شده ولي باران پاييزه باعث تعديل اين روند در اوايل رشد گندم در فصل بعد گرديد. نتايج طولاني مدت کاربرد آب شور با استفاده از مدل SWAP در شورترين تيمار (S4) روند افزايش تجمع نمک در نيمرخ خاک را نشان داد. در نتيجه باران به تنهايي قادر به آبشويي لازم در خاک نيست. در نتيجه براي تداوم پايداري نظام هاي کشاورزي در اين مناطق پس از چهار سال کاربرد اين نوع آب ها، لازم است آبشويي املاح در اوايل رشد گندم با آب غير شور انجام گيرد.

 نسخه قابل چاپ