پاسخ به:مقالات منابع طبیعی
پنج شنبه 8 تیر 1391 11:55 AM
| 7 : پژوهش و سازندگي تابستان 1384; 18(2 (پي آيند 67) در منابع طبيعي):51-57. |
| مقايسه خصوصيات گونه هاي تاغ (Haloxylon spp) جهت اصلاح و گسترش آن در عرصه هاي بياباني |
| صفرنژاد عباس* |
| * مركز تحقيقات كشاورزي و منابع طبيعي خراسان، مشهد، ايران |
|
روند رو به گسترش اراضي بياباني در اقصي نقاط جهان و از جمله ايران، از مشكلاتي است كه كنترل آن از دغدغه هاي جهاني محسوب مي گردد. گونه هاي مختلف تاغ (Haloxylon spp) از جمله مهم ترين گونه هاي تثبيت كننده شن هستند كه به طور وسيعي در عمليات بيولوژيك احيا مناطق بياباني به كار رفته است. به منظور ارزيابي ژنوتيپ هاي مختلف تاغ جهت اصلاح و توسعه تاغ زارها در مناطق بياباني تحقيقي طي سال هاي 76-81 در محل ايستگاه تحقيقات گياهان كويري بجستان در استان خراسان بر روي 40 ژنوتيپ مختلف تاغ جمع آوري شده از استان هاي مختلف كشور انجام گرفت. خصوصياتي چون ارتفاع، قطر تاج پوشش، محيط تنه، تعداد انشعاب، ارتفاع محل انشعاب، شدت آلودگي به سفيدك سطحي و توان رويش گياه مورد بررسي قرار گرفت. به طور كلي نتايج در سال هاي اجراي طرح نشان داد كه گونه هاي زرد تاغ (Haloxylon persicum) و سياه تاغ (H.aphyllum) در مقايسه با گونه سفيد تاغ (H.ammodendron) داراي تاج پوشش، محيط تنه و ارتفاع محل انشعاب بيشتري هستند و در گونه سفيد تاغ ميزان توان رويش و شدت آلودگي به سفيدك سطحي كمتر بود. ميزان شدت آلودگي به سفيدك سطحي تاغ در گونه سياه تاغ بيشتر از زرد تاغ و ميزان توان رويش گونه زرد تاغ بيشتر از سياه تاغ بود. از نظر ارتفاع گياه و تعداد انشعاب به ترتيب گونه هاي سفيد تاغ، زرد تاغ و سياه تاغ قرار داشتند. |
| كليد واژه: |
 |
|
نسخه قابل چاپ |
