مقالات منابع طبیعی

اراضي لسي مراوه تپه به صورت قطب دامداري استان گلستان و محل چراي قشلاقي دام عشاير کرد استان خراسان همواره مورد بهره برداري بيش از حد ظرفيت قرار دارند. به منظور شناخت تغييرات نفوذپذيري، وزن مخصوص و توليد روانآب اين مراتع، که موثر در فرسايش خاک مي باشد اين تحقيق در قالب آزمايش بلوکهاي کامل تصادفي و براي 5 تيمار قرق، چراي معادل نصف ظرفيت، چراي معادل ظرفيت، چراي معادل دو برابر ظرفيت و چراي معادل سه بربر ظرفيت توليد مراتع و در سه تکرار انجام گرديده است. اندازه گيري مقدار روانآب سطحي ناشي از هر بارندگي در سطح کرت هاي آزمايشي صورت گرفت و در پايان هر سال مقدار نفوذپذيري و وزن مخصوص خاک سطحي تعيين و مقادير آنها تجزيه واريانس و مورد مقايسه قرار گرفت. نتايج نشان داد در تيماري که چراي دام معادل سه برابر ظرفيت مرتع بود، نفوذپذيري سطحي حداقل و برابر 11.67 سانتي متر بر ساعت است. در تيمار نصف ظرفيت چرا و قرق نفوذپذيري حداکثر مقدار را داشته که معادل 25.54 سانتي متر بر ساعت بوده است. وزن مخصوص ظاهري در تيمار 3 برابر ظرفيت چرا نيز حداکثر و معادل 1.27 گرم بر سانتي متر مکعب بود، در صورتي که در تيمارهاي قرق و نصف ظرفيت چرا حداقل و معادل 1.09 گرم بر سانتي متر مکعب بوده است. روان آن سطحي در تيمار سه برابر ظرفيت چرا برابر 130.28 متر مکعب و در تيمار قرق 45.6 متر مکعب در هکتار بوده است. تجزيه و تحليل هاي آماري اختلاف معني داري را بين تيمار سه برابر ظرفيت چرا با تيمارهاي قرق و نصف ظرفيت چرا در مقادير روان آب، وزن مخصوص ظاهري و نفوذپذيري سطحي خاک نشان مي دهد. بر اساس نتايج فوق عدم تعادل منطقي بين دام و مرتع باعث افزايش فشردگي خاک و روان آب گرديد. لذا جهت کاهش آسيب هاي حاصل از فرسايش خاک و بروز سيل در مراتع لسي مستعد فرسايش لازم است مطابق ظرفيت مرتع و کمتر از آن چراي دام برنامه ريزي شود.

 نسخه قابل چاپ