پاسخ به:مقالات منابع طبیعی
پنج شنبه 8 تیر 1391 11:26 AM
| 5 : پژوهش و سازندگي زمستان 1385; 19(3(پي آيند 73) در منابع طبيعي):42-48. |
| بررسي مكانيسم هاي مقاومت به شوري در گونه مرتعي ( Atriplex verrucifera (M.B |
| كريمي قادر*,قربانلي مه لقا,حيدري شريف آبادي حسين,عصاره محمدحسن |
| * موسسه تحقيقات جنگلها و مراتع |
|
در اين تحقيق مكانيسم هاي مقاومت به شوري در گونه مرتعي Atriplex verrucifera كه بومي ايران و داراي ارزش غذايي بالايي براي دامها است در مرحله رشد رويشي مورد بررسي قرار گرفت. بذرهاي اين گياه در اتاق رشد و در دماي 2± 25 درجه سانتي گراد و تناوب نوري 16 ساعت روشنايي و 8 ساعت تاريكي كشت شد. براي تعيين مكانيسم هاي مقاومت به شوري در مرحله رشد تيمارهاي 0، 100، 200، 300 و 400 ميلي مولار NaCl اعمال گرديد. طرح مورد استفاده در اين آزمايش طرح كاملا تصادفي با 5 تيمار و 4 تكرار بود. براي جلوگيري از شوك اسمزي، تيمارها به تدريج اعمال گرديدند، بعد از گذشت 21 روز از زمان اعمال آخرين تيمار شوري، گياهان برداشت شدند. نتايج نشان داد با افزايش شوري تا غلظت 200 ميلي مولار NaCl، محتواي نسبي آب بافت ها (RWC) و كارايي مصرف آب ( WUE) افزايش و در مقابل پتانسيل آب برگ كاهش يافت. اين گياه با سنتز تركيب هاي سازگار نظير گليسين بتايين، پرولين، قندهاي محلول، و دفع نمك از كرك هاي سطح برگ2 به عنوان مكانيسم هاي مقاومت به شوري جهت تنظيم اسمزي استفاده مي نمايد، هر چند در سطوح شوري تا 200 ميلي مولار نمك، نيازي به توليد محلول هاي سازگار نبود. همچنين بيشترين رشد و توليد در سطوح شوري تا 200 ميلي مولار NaCl بدست آمد كه بيانگر نياز اين گياه به محيط هاي شور مي باشد. احتمالا بتوان آن را يك هالوفيت اجباري 2 به شمار آورد. |
| كليد واژه: |
 |
|
نسخه قابل چاپ |
