مقالات منابع طبیعی

يکي از روش هاي معمول کنترل فرسايش کناري رودخانه ها استفاده از آب شکن مي باشد که در صورت طراحي و اجراي صحيح، علاوه بر کنترل فرسايش کناري، منجر به بازيابي و احياي اراضي با ارزش حاشيه رودخانه ها مي شود. تحقيق حاضر با هدف پاسخ گويي به برخي از سوالات و ابهامات در مورد تاثير طول، فاصله و شکل دماغه آب شکن هاي توري سنگي بر آب شستگي و پايداري آن ها انجام شده است. اين تحقيق در يک فلوم آزمايشگاهي با بستر متحرک با طول 17 متر، عرض 1.5 متر و عمق 0.8 متر انجام شده است. آب شکن هاي مورد استفاده از نوع سرکج (L شکل) بوده و با سنگ و تورسيمي (توري سنگ) به صورت غير مستغرق و عمود بر ديواره فلوم ساخته شده اند. به منظور بررسي آب شستگي دماغه آب شکن ها، دو طول آب شکن 15 و 22.5 سانتي متر (10 و 15 درصد عرض کانال)، براي هر طول، چهار فاصله آب شکن (2، 3، 4 و 5 برابر طول آب شکن) و سه مقدار دبي (30، 35 و 40 ليتر بر ثانيه) در بستري با مصالح و شيب ثابت مورد آزمايش قرار گرفته است. با توجه به نتايج بدست آمده از تحليل آزمايش ها، يک رابطه بدون بعد براي برآورد حداکثر عمق آب شستگي دماغه آب شکن هاي توري سنگي سرکج که به صورت سري ساخته مي شوند، استخراج و توصيه شده است.

 نسخه قابل چاپ