دنیای صورتی خطرناک

اگر از یک دختر خانم کوچولو بپرسید رنگ مورد علاقه‌اش چیست، فورا" با صدای بلند می‌گوید: "صورتی". قفسه‌های اسباب‌بازی فروشی‌ها و رگال لباس فروشگاه‌های مختلف پر از رنگ صورتی است. آیا واقعا" این رنگ برای دختران خطرناک است؟ این روزها صورتی رنگی دخترانه است اما ظاهرا" درگذشته چنین نبوده.

در اوایل دهه‌ی ۱۹۰۰ شرایط کاملا" متفاوت بود، آبی برای دخترها و صورتی برای پسرها به کار می‌رفت. در نشریه زمان منتشر شده در همان سال‌ها توضیح داده شده است که: "صورتی در مقایسه با آبی، سیرتر و واضح‌تر است به همین دلیل برای پسرها مناسب‌تر است اما آبی ظرافت و لطافت بیش‌تری دارد و رنگی دل‌رباست و بهتر است برای دخترها استفاده شود." مقالات منتشر شده پیرامون مسائل مربوط به لباس نیز با این عقیده موافق بوده و نوشته‌اند: "رنگ مناسب برای لباس پسرهای جوان، صورتی است. آبی مختص دختران است زیرا ظرافت و لطافت بیش‌تری دارد و بهتر است برای دختران ملایم‌تر در نظر گرفته شود."

چه چیزی باعث این دگرگونی شده کسی نمی‌داند اما به نظر می‌رسد این اتفاق زمانی روی داده است که «آدولف هیتلر» دستور جداسازی و طبقه‌بندی هم‌جنس‌بازان را داد. آن دسته از افرادی که قابل درمان تشخیص داده می‌شدند را به اردوگاه‌های متمرکزی می‌فرستادند و آن‌ها را با استفاده از یک مثلث صورتی برچسب زده و رده‌بندی می‌کردند از آن زمان به بعد، رنگ صورتی با «زنانگی» ارتباط پیدا کرد.

این روزها بسیاری از مفسران معتقدند، رنگ صورتی تربیت دختران کوچک را تحت تأثیر قرار داده و می‌تواند برای آن‌ها مضر باشد.

هر فرد با ۴ ویژگی بنیادی ساخته شده است: جنسیت، یک‌سری استعدادها، خصوصیت‌های فردی، توانایی متفاوت برای مقابله با ضربات روحی. محیط هیچ تأثیری روی این چهار مورد ندارد.

«سو پالمر» می‌گوید: "وسواس مطلق درباره‌ی این رنگ از رشد شخصیتی دخترها جلوگیری می‌کند. این موضوع بسیار نگران‌کننده است. نمی‌توانید دختر بالای ۳ سال را پیدا کنید که نسبت به این رنگ وسواس نداشته باشد. این حس از سنین بسیار پایین در پوست و خونشان است و به شدت انتخاب و تصمیمات‌شان را محدود می‌کند. باید در مورد تأثیر کالاها کاری بکنیم، ما از همان سنین پایین تصویری از یک شاهزاده خانم بامزه‌ی صورتی را خلق می‌کنیم - تصویری از دختر بودن - که بسیار خاص است در حالی که برخی دخترها تمایل ندارند از این الگو پیروی کنند اما تحت تأثیر همسالان‌شان، با دیگران همراه می‌شوند.

در این میان سازندگان اسباب‌بازی در خلق دنیای دخترها با رنگ صورتی خالص بسیار موفق بوده‌اند؛ مطالعه‌ی انجام شده توسط گفتار درمان‌گرهای شهر «دورام» نشان داده است که کودکان در شناخت و تشخیص رنگ آبی مشکلی ندارند اما به محض این‌که رنگ صورتی را می‌بینند می‌گویند: "باربی".

● فطرت یا عوامل محیطی؟

«مایکل گوریان» - درمان‌گر و محقق - اهل ایالات متحده بر این باور است که رنگ صورتی تأثیر بسیار محسوس بیولوژیکی ندارد؛ زیرا - نمی‌تواند - داشته باشد. او می‌گوید انسان‌ها به یک روش مشخص و ویژه‌ای برنامه‌ریزی شده‌اند و تماس با عوامل خارجی نمی‌تواند آن‌را تغییر دهد: "هر فرد با ۴ ویژگی بنیادی ساخته شده است: جنسیت، یک‌سری استعدادها، خصوصیت‌های فردی، توانایی متفاوت برای مقابله با ضربات روحی. محیط هیچ تأثیری روی این چهار مورد ندارد و بر روی موارد دیگر نیز فقط می‌تواند تأثیرات بسیار ناچیز داشته باشد."

آقای گوریان - نویسنده‌ی کتاب Nurture The Nature - می‌گوید: "تنها چیزی که می‌تواند به شکل محسوس روش یا چگونگی رشد یک دختر را تغییر دهد، عدم تعادل مواد شیمیایی یا ضربات روحی جدی و شدید است برای مثال او به تصاویر مدل‌ها یا هنرپیشه‌های خیلی لاغر اشاره می‌کند. وی در این زمینه می‌گوید این تصاویر باعث نمی‌شوند فرد با نگاه به آن‌ها بی‌اشتها شود بلکه فاکتورهای پیچیده‌ی بسیاری دخیل هستند که موجب می‌شود یک شخص تحت تأثیر آن‌ها قرار گیرد. در مورد قرار گرفتن بیش از حد در معرض رنگ صورتی - یا هر رنگ خاص دیگری - نیز شرایط به همین ترتیب است."

"دانشمندان در این مورد اتفاق نظر دارند، شما باید برای داشتن یک ارگانیسم بیولوژیکی، محیطی نیز داشته باشید تا این ارگانیسم در آن وجود داشته باشد. حال این محیط نمی‌تواند ساختارهای بنیادی آن ارگانیسم را تغییر دهد و در صورتی‌که تغییری وجود داشته باشد، بیش‌تر موقتی است. این تأثیر منفی آن‌قدر عمیق و محسوس نیست که بتوان راجع به آن بحث کرد."

تنها چیزی که می‌تواند به شکل محسوس روش یا چگونگی رشد یک دختر را تغییر دهد، عدم تعادل مواد شیمیایی یا ضربات روحی جدی و شدید است.

به محض ورود به فروشگاه‌های اسباب‌بازی یا لباس کودکان می‌توانید قسمت دختران را از پسران تشخیص دهید. یک طرف فروشگاه از زمین تا سقف، صورتی است و طرف دیگر پر از رنگ‌های آبی و نارنجی. بسیاری از پدر و مادرها معتقدند که نمی‌شود رنگ دیگری برای دخترها خرید و دختران‌شان دیگر به بازی‌های پسرانه و خشن تمایلی ندارند.

دخترها در مقایسه با پسرها از رنگ‌ها آگاهی بیش‌تری دارند - از رنگ‌های بیش‌تری در نقاشی‌های‌شان استفاده می‌کنند نام رنگ‌ها را نیز سریع‌تر یاد می‌گیرند - به همین دلیل هم سازندگان اسباب‌بازی، دو دستی به یک رنگ مشخص چسبیده‌اند تا بتوانند توجه آن‌ها را بیش‌تر جلب کنند. اما آقای گوریان معتقد است: "هر رنگی می‌تواند همین کار را بکند. پسرها هم کلیشه‌ها و رنگ‌های مخصوص به خود را دارند. افرادی که از رنگ صورتی خرده می‌گیرند، تصور می‌کنند صورتی یعنی دختر، دختر، دختر یعنی به اندازه‌ی کافی باهوش و زیرک نبودن، یعنی سرکوب کردن. اما آسیب‌های بسیارقابل مشاهده در دخترانی که بیش از حد در معرض رنگ صورتی قرار دارند، ربطی به این رنگ ندارد بلکه اغلب آن‌ها تحت تأثیر شوک‌های روانی قرار گرفته‌اند و یا موقعیتی برای رشد استعدادهای طبیعی‌شان نداشته‌اند."

«ماریا دیوز»، دو دختر ۳ و ۴ ساله دارد و می‌گوید: "دختران من عاشق رنگ صورتی‌اند اما به همان میزان هم از غلت‌زدن در خاک و گل باغ لذت می‌برند. نوع بازی و رشد شخصیتی کودکان بیش‌تر به نوع تربیت معقول و متعادل آن‌ها بستگی دارد تا رنگ مورد علاقه‌شان. انتخاب همیشگی وسایل صورتی کمی مرا آزار می‌دهد اما در نهایت هنگامی‌که بزرگ شوند، خودشان تصمیم خواهند گرفت."

آقای گوریان نیز دو دختر نوجوان دارد: "دختران من نیز رنگ صورتی را دوست دارند اما نوجوانان بسیار موفقی هستند. علاقه‌ی آن‌ها به صورتی و وسایل دخترانه آنان را از زندگی عقب نگه نداشته است."