بانک مقالات بینایی

هدف: مقايسه برنامه درماني كلاسيك (پريمتامين، سولفاديازين و پردنيزولون) و درمان با كوتويموكسازول همراه با پردنيزولون در درمان توكسوپلاسموز چشمي.
روش پژوهش: تحقيق به روش كارآزمايي باليني يك سوكور بر روي 59 بيمار مبتلا به توكسوپلاسموز چشمي با درگيري خارج فاصله 500 ميكروني از مركز ماكولا كه به طور تصادفي در دو گروه كلاسيك (29 نفر) و گروه كوتريموكسازول (30 نفر) قرار گرفتند، انجام شد. مدت درمان 6 هفته بود. معاينات شامل اندازه گيري حدت بينايي، التهاب قدام زجاجيه و فوندوسكوپي، هر هفته انجام ميشد. همچنين پادتن ضدتوكسوپلاسما IgG)، (IgM به روش اليزا براي همه بيماران اندازه گيري شد. عكسبرداري شبكيه نيز در روز اول و پايان هفته ششم درمان انجام شد. بيماران دست كم به مدت 6 ماه پيگيري شدند.
يافته ها: بيماران شامل 36 مرد (61 درصد) و 23 زن (39 درصد) بودند كه گروه كلاسيك شامل 18 مرد (62 درصد) و 11 زن (38 درصد) و گروه كوتريموكسازول شامل 18 مرد (60 درصد) و 12 زن (40 درصد) بود. ميانگين سن بيماران در گروه كلاسيك 7.4±23.5 سال و در گروه كوتريموكسازول 11.7±26.6 سال بود. مدت پيگيري در گروه كلاسيك 3.8±14.9 ماه و در گروه كوتريموكسازول 4.5±13.3 ماه بود. اندازه ضايعه در پايان هفته ششم در گروه كلاسيك 61 درصد و در گروه كوتريموكسازول 59 درصد كاهش يافت كه اين تفاوت معني دار نبود. حدت بينايي اوليه و ميزان بهبود بينايي بعد از درمان بين دو گروه تفاوتي نداشت. يك بيمار در هر گروه دچار عارضه دارويي شد. ميزان عود با پيگيري متوسط 14 ماه 6.7 درصد بود كه تفاوتي بين دو گروه از اين نظر نيز وجود نداشت.
نتيجه گيري: تجويز كوتريموكسازول همراه با پردنيزولون در توكسوپلاسموز چشمي از نظر كاهش اندازه ضايعه و بهبود بينايي به جز در موارد درگيري در فاصله 500 ميكروني از مركز ماكولا ميتواند به جاي درمان كلاسيك به كار رود. براي قضاوت قويتر، انجام مطالعات بيشتر و با طراحي دوسوكور و جورسازي بيماران از نظر اندازه ضايعه توصيه ميشود.

 نسخه قابل چاپ