بانک مقالات بینایی

هدف: تعيين اثر كاربرد ليزر ديود به روش تماسي در ماكولوپاتي به دنبال عمل ترابكولكتومي همراه با ميتومايسين ـ C در بيماران گلوكومي، در بيماستان فارابي تهران طي سالهاي 81-1379.
روش پژوهش: اين مجموعه موارد مداخله اي (interventional case series) بر روي بيماراني انجام شد كه به دنبال ترابكولكتومي همراه با ميتومايسين ـ  C، دچار هيپوتوني (IOP<6 mmHg) به همراه كاهش بهترين ديد اصلاح شده و يا ساير علايم چشمي مرتبط با هيپوتوني (ادم ديسك، چين خوردگي ماكولا، جدا شدگي مشيميه) شدند. بيماران به مدت يك ماه پيگيري شدند و در صورت عدم رفع علايم، وارد مطالعه شدند. ليزردرماني به وسيله پروب G (پوب گلوكوم) با ليزر ديود به صورت تماسي در سطح يا اطراف بلب انجام شد. همه بيماران حداقل به مدت دو ماه بعد از درمان پيگيري شدند و معيار پاسخ به درمان، فشار داخل چشمي 6 ميليمتر جيوه يا بيشتر به همراه بهبود يا عدم تشديد علايم ماكوماپاتي در زمان دو ماه پس از درمان در نظر گرفته شد.
يافته ها: در مجموع 8 بيمار (6 مرد و 2 زن) وارد مطالعه شدند. فشار داخل چشمي بيماران قبل از درمان، 1.3±4 ميليمتر جيوه با دامه 5-1 ميليمتر جيوه و دو ماه بعد از درمان، 3.5±10.12 ميليمتر جيوه با دامنه 16-4 ميليمتر جيوه بود. يافته هاي فوندوس قبل و بعد از عمل، تفاوتي نداشتند. درمان در 7 بيمار (معدل 87.5 درصد) موفقيت آميز بود (100-65 درصد: (CI_%95 در هيچ مورد عوارضي از قبيل سوراخ شدن بلب، بروز آب مرواريد و نشت از بلب مشاهده نشد. تنها در يك مورد جهت كنترل فشار داخل چشمي بعد از درمان، از قطره تيمولون 0.5 درصد استفاده شد.
نتيجه گيري: به كارگيري ليزر ديود به روش تماسي احتمالا ميتواند به عنوان روشي موثر و كم عارضه در درمان ماكولوپاتي هيپوتوني متعاقب عمل ترابكولكتومي همراه با ميتومايسين ـ C استفاده شود. جهت تعيين دقيق تر ميزان اثربخشي و عوارض احتمالي، انجام كارآزمايي باليني با حجم نمونه بيشتر و پيگيري طولاني تر توصيه ميگردد.

 نسخه قابل چاپ