بانک مقالات بینایی

هدف: تعيين زمان بقا و عوارض خطر دفع پيوند دو طرف قرنيه در قوز قرنيه در بيماران مراجعه كننده به مراكز درماني لبافي نژاد و حضرت رسول طي سالهاي 1380-1365.
روش پژوهش: مطالعه به روش بررسي اطلاعات موجود در پرونده بيماراني انجام شد كه طي سالهاي مورد بررسي، به منظور درمان قوز قرنيه، تحت عمل پيوند دوطرفه قرنيه قرار گرفتند. به واسطه تاثير مشترك بسياري از عوامل خطر ناشناخته ژنتيكي و محيطي در گيرنده، زمان بقاي پيوند چشم اول و چشم دوم همبسته خواهند بود. لذا به منظور لحاظ همبستگي، از مدل شكنندگي كاكس براي تجزيه و تحليل استفاده شد. ميزان بقاي پيوند به روش كاپلان - ماير نيز محاسبه گرديد.
يافته ها: در اين بررسي، 119 بيمار شامل 238 چشم متشكل از 72 مرد (60.5 درصد) و 47 زن (39.5 درصد) مطالعه شدند. متوسط سن بيماران در زمان پيوند اول 25.5 سال سال و در زمان پيوند دوم 28.8 سال بوده است. ميانگين زمان بين پيوند چشم اول و دوم، 44.6 ماه با دامنه 3.8 تا 204 ماه بود. در مجموع 54 مورد (22.7 درصد) دفع پيوند مشاهده شد. زمان بقاي پيوند (از زمان پيوند تا دفع آن) در دامنه 1.1 تا 95 ماه با ميانگين 12.5 و ميانه 6.9 ماه بود. در 4.2 درصد موارد، ورم ملتحمه بهاره و در 4.6 درصد موارد واسكولاريزيشن قرنيه ديده شد. سن گيرنده در زمان پيوند، وجود ورم ملتحمه بهاره و واسكولاريزيشن قرنيه، عوامل معني داري در زمان دفع پيوند بوده اند. اما عواملي چون جنس بيمار، اندازه قطر قرنيه دهنده، اندازه قطر بستر گيرنده، تازگي قرنيه پيوندي و پيوند مجدد تاثيري بر زمان بقاي پيوند نداشتند. اختلاف معني داري بين زمان بقاي پيوند چشم اول و پيوند چشم دوم مشاهده نشد و كاهش فاصله زماني بين دو پيوند به صورت معني داري با افزايش خطر دفع پيوند چشم دوم ارتباط داشت. ضريب تعيين مدل با به كارگيري مدل با به كارگيري مدل شكنندگي كاكس، 33 درصد و با به كارگيري مدل كاكس، 7.5 درصد به دست آمد.
نتيجه گيري: هر چه پيوند دوم با فاصله زماني بيشتري از پيوند اول صورت گيرد، بقاي بهتري خواهد داشت. مدل شكنندگي كاكس، با لحاظ كردن همبستگي زمان بقاي پيوندهاي دوطرفه، روش مناسب تر و دقيق تري است و براي بررسي زمان بقا در موارد پيوندهاي دوطرفه توصيه مي گردد.

 نسخه قابل چاپ