بانک مقالات بینایی

هدف: تعيين نتايج آناتوميك عمل با كلينگ اسكلرا با يا بدون انجام رتينوپكسي براي درمان جداشدگي رگماتوژن شبكيه، در مراجعان به بيمارستان خليلي شيراز طي سال هاي 81-1379.
روش پژوهش: تحقيق به روش مطالعه مجموعه موارد مداخله اي (Interventional case series) انجام شد. سن، جنس، ميزان نزديك بيني، وضعيت عدسي، سوراخ هاي شبكيه (تعداد، اندازه و محل) و ميزان ويتروتينوپاتي پروليفراتيو (PVR) و نوع عمل باكل (سگمنتال و يا محيطي) با تزريق گاز و تخليه مايع زيرشبكيه در دو گروه با و بدون كرايوتراپي، مورد بررسي قرار گرفتند. نتيجه آناتوميك عمل باكلينگ اسكلرا، به تفكيك نوع، با و بدون استفاده از رتينوپكسي در بيماراني كه حداقل 10 ماه پي گيري داشتند، مشخص گرديد و مورد قضاوت آماري قرار گرفت.
يافته ها: طي مدت مورد بررسي، 55 بيمار واجد شرايط، تحت جراحي قرار گرفته بودند. از 22 بيماري كه بدون رتينوپكسي عمل شدند، 19 مورد (86 درصد) چسبندگي كامل و يك مورد چسبندگي ناكامل شبكيه را در مورد پي گيري به مدت 3.5±17 ماه نشان دادند. در يك بيمار پس از 2 هفته، به علت وجود سوراخ خارج از باكل و در يك بيمار نيز به علتPVR ، عمل موفقيت آميز نبود. ميزان موفقيت آناتوميك عمل در اين گروه معادل 90.9 درصد بود. از 23 بيمار ديگر كه كرايوپكسي شده بودند، 26 مورد (78.8 درصد) چسبندگي كامل و 2 مورد چسبندگي ناكامل در مدت پي گيري 4.5±21 ماه نشان دادند. در 3 مورد، عمل از ابتدا با شكست مواجهه شد و در 2 مورد جداشدگي مجدد به علت PVR رخ داد. ميزان موفقيت آناتوميك عمل در اين گروه معادل 84.8 درصد بود. باتوجه به اين نتايج، دو روش داراي موفقيت آناتوميك مشابه بودند(p<0.8) .
نتيجه گيري: در باكلينگ دايم اسكلرا، استفاده توام از كرايوپكسي، احتمال موفقيت آناتوميك عمل را افزايش نمي دهد.

 نسخه قابل چاپ