بانک مقالات بینایی

هدف: ارزيابي تشخيص سل داخل چشمي با روش PCR و گزارش مراحل تشخيص و درمان در 13 بيمار مبتلا به سل داخل چشمي محتمل در مراجعه كنندگان به بيمارستان نيكوكاري تبريز طي سال هاي 81-1380.
روش پژوهش: مطالعه به روش مورد- شاهدي بر روي 13 بيمار مبتلا به يووييت داراي معيارهاي سل داخل چشمي (گروه مورد) و 13 بيمار مبتلا به يووييت غيرسلي (گروه شاهد) انجام شد. همه بيماران، تحت بررسي هاي سيستميك،  PCRمايع زلاليه و آزمايش توبركولين استاندارد قرار گرفتند. نتايج PCR و آزمايش توبركولين بين دو گروه مقايسه شد و روند تشخيص و درمان د بيماران مبتلا به يووييت سلي بررسي و ثبت گرديد.
يافته ها: از نظر آماري، تفاوت معني داري بين دو گروه از نظر جنسي و سني وجود نداشت. آزمايش توبركولين در گروه مورد در 11 بيمار (معادل 84.6 درصد) و در گروه شاهد در 2 بيمار (معادل 15.4 درصد) مثبت بود(P=0.001) . اندازه سفت شدگي در 11 بيمار گروه مورد (معادل 84.6 درصد) بيش از 19 ميلي متر بود ولي در دو مورد مثبت در گروه شاهد، 15 و 16 ميلي متر بود.PCR  مايه زلاليه، در 3 بيمار گروه مورد (معادل 23 درصد) مثبت بود ولي در هيچ يك از بيماران گروه شاهد مثبت نبود. يافته هاي سگمان خلفي در گروه مبتلا به سل داخل چشمي محتمل شامل كوروييديت چندكانوني (5 مورد معادل 38.8 درصد) ندول منفرد كوروييدي يا توبركولوم (يك مورد)، پري واسكوليت شبكيه (يك مورد)، يووييت بينابيني (يك مورد) و ادم ماكولا (يك مورد) بودند. در 4 مورد ديگر، هيچ يافته اي در سگمان خلفي مشاهد نشد. در يك بيمار، درگيري هم زمان شامل ريوي و در يك بيمار ديگر سابقه خانوادگي مثبت سل وجود داشت. هفت بيمار مبتلا به سل داخل چشمي محتمل، درمان ضدسلي دريافت كردند كه نتايج درماني به صورت كاهش اندازه ندول ها و كاهش التهاب بود.
نتيجه گيري: استفاده از آزمايش توبركولين در موارد سل محتمل داخل چشمي، قابل توصيه است و چنانچه سفت شدگي بالاتر از 19 ميلي متر باشد، احتمال سل داخل چشمي تقويت مي شود ولي منفي بودن آن، براي رد سل داخل چشمي كافي نيست. در موارد مثبت بودن PCR مايع، زلاليه، بايد بي درنگ درمان كامل جهت از بين بردن باسيل انجام گيرد.

 نسخه قابل چاپ