بانک مقالات بینایی

هدف: تعيين الگوهاي باليني و سبب شناشي يووييت در بيماران ارجاعي با اين تشخيص در شهر اصفهان.

روش پژوهش: به کمک يک مطالعه توصيفي، پرونده 329 بيمار مبتلا به يووييت ارجاع شده به در مانگاه يووه در بيمارستان فارابي اصفهان، در فاصله 3 سال (1381-1378) از نظر سن، جنس و ويژگي هاي باليني، آناتوميک و سبب شناختي مورد بررسي قرار گرفتند.

يافته ها: ميانگين سني بيماران 33.2 سال و نسبت بيماران زن به مرد در جمعيت مورد مطاله 1.19 به 1 بود. يووييت قدامي شايع ترين نوع آناتوميک (29.2 درصد) بود و پس از آن، به ترتيب يووييت سرتاسري يا پان يووييت (26.7 درصد)، يووييت خلفي (23.7 درصد) و يووييت حد واسط (20.4 درصد) قرار داشتند. شايع ترين علل در انواع آناتوميک به شرح زير بودند: در يووييت قدامي، علل ناشناخته (43.7 درصد) و سپس بيماري فوکس هتروکروميک ايريدوسيکليت (32.3 درصد)؛ در يووييت خلقي، توکسوپلاسموز (93.5 درصد)؛ در يووييت حدواسط، علل ايديوپاتيک (18.2 درصد). در 35.5 درصد موارد، علت يووييت ها نا شناخته بود و در 12.1 درصد موارد، تشخيص اختصاصي چشمي وجود داشت. از ميان علل شناخته شده، توکسوپلاسموز (22.2 درصد) شايع ترين عامل ايجادي يووييت در اين بيماران بود و پس از آن بيماري بهجت (18.6 درصد) و بيماري فوکس (9.4 درصد) قرار داشتند. در 52.3 درصد موارد، بيماري زمينه اي سيستميک ديده شد که شايع ترين بيماري سيستميک عفوني، توکسوپلاسموز بود. مجموعه عوامل غيرعفوني، سهم بيشتري (73.3 درصد) در سبب شناسي يووييت نسبت به عوامل عفوني داشتند. يووييتها در 67.2 درصد موارد سير مزمن داشتند و در 90.9 درصد موارد نوع يووييت غير گرانولوماتوز بود. از نظر چشم گرفتار، در 56.8 درصد موارد تنها يک چشم مبتلا بود. در سنين زير 16سالگي، يووييت حد واسط با فراواني 35.9 درصد، شايع ترين نوع يووييت بود.

نتيجه گيري: الگوي باليني و سبب شناختي يووييت در اصفهان، تفاوت هاي بارزي با ساير مناطق دارد. براي مثال يووييت ناشي از توکسوپلاسما، بهجت وفوکس، در اصفهان فراوان تر ديده مي شوند. عوامل محيطي، ژنتيکي و جغرافيايي ممکن است در اين زمينه نقش داشته باشد.

 نسخه قابل چاپ