بانک مقالات بینایی

هدف: تعيين اثر درماني تريامسينولون داخل زجاجيه اي در ادم ماكولاي ديابتي مقاوم به درمان.
روش پژوهش: در يك كارآزمايي باليني، 88 چشم از 61 بيمار ديابتي مبتلا به اوم ماكولا كه كانديد ليزر درماني نبودند و يا به آن پاسخ نمي دادند؛ به طور تصادفي در دو گروه درمان (با تزريق 4 ميلي گرم تريامسينولون به داخل زجاجيه) و گروه شاهد (تزريق دارونما و زير ملتحمه) مطالعه شدند. معاينات كامل چشم پزشكي،OCT  و آنژيوگرافي در ابتداي مطالعه و طي پي گيري هاي 2 و 4 ماهه صورت پذيرفت. در اين پژوهش، ميزان اگزوداي سخت و شدت نشت، به صورت كمي و توسط نرم افزار فتوشاپ، نگارش7، اندازه گيري شد.
يافته ها: در ماه دوم بعد از تزريق، ميانگين حدث بينايي اصلاح شده در گروه درمان به ميزان 0.13 لاگمار (LogMAR) بهبود يافت (P=0.01) ولي در گروه شاهد، مختصري كاهش پيدا كرد (0.02 لاگمار،(P=0.63 . تفاوت ميانگين تغييرات حدث بينايي در گروه درمان، در ماه دوم 0.15 لاگمار (P=0.02) و در ماه چهارم 0.11 لاگمار (P=0.08) بيش تر از گروه شاهد بود. براساس OCT ، ميانگين ضخامت مركز ماكولا در ابتدا و در پي گيري هاي 2 و 4 ماهه، در گروه شاهد به ترتيب 393±166، 404±134 و405±160  ميكرون و در گروه درمان 393±151، 293±109 و 362±119 ميكرون بود كه اين تفاوت در ماه دوم به لحاظ آماري معني دار بود(P=0.001) . ميزان اگزوداي سخت تا ماه چهارم در گروه درمان 51 درصد كاهش يافت (P=0.004) ولي در گروه شاهد 16 درصد افزايش داشت(P=0.376) . شانس بهبود نماي برگ شبدري در آنژيوگرام، در گروه درمان نسبت به گروه دارونما 9 برابر بود(P=0.012) . تغييرات در شدت نشت بين دو گروه تفاوت معني داري نداشتند. به جز افزايش موقت چشم در ماه دوم در 32.6 درصد چشم هاي گروه درمان، عارضه مهم ديگري به دنبال اين تزريق مشاهده نشد.
نتيجه گيري: گرچه تزريق داخل زجاجيه اي تريامسينولون كم عارضه است ولي نقش موثر درماني يك تزريق آن در ادم ماكولاي ديابتي، موقت مي باشد. بيش ترين اثر درماني به دنبال اين تزريق در ماه دوم است كه به تدريج تا ماه چهارم كاهش مي يابد ولي اثرات مربوط به ادم سيستوييد ماكولا و اگزوداي سخت تا 4 ماه باقي مي ماند.

 نسخه قابل چاپ