بانک مقالات بینایی

هدف: تعيين ميزان نياز برآورد شده و برآورد نشده به عينك، ميزان پوشش عينك و عوامل موثر بر آن در جمعيت شهر تهران در سال 1381.
روش: با روش نمونه گيري تصادفي خوشه اي، در مجموع 6497 نفر از مردم شهر تهران انتخاب شدند و جهت انجام مصاحبه و معاينات چشم پزشكي، به يك كلينيك در شهر تهران دعوت شدند. از ميان افراد دعوت شده، 4565 نفر (مشاركت 70.3 درصد) در مطالعه شركت كردند كه نتايج رفركشن 4354 نفر از شركت كنندگان كه پنج سال يا بالاتر داشتند، ارايه شده است. ميزان نياز برآورده نشده به عينك (نسبتي از افراد داراي حدت بينايي فعلي بدتر از 20.40 در چشم بهتر كه در صورت استفاده از عينك مناسب، حدت بينايي آن ها قابل اصلاح بود)، ميزان نياز برآورده شده به عينك (نسبتي از افراد كه ديد اصلاح نشده آن ها در چشم بهتر زير 20.40 بود ولي با عينك فعلي خودشان به 20.40 يا بهتر مي رسيد) و ميزان پوشش عينك (نسبت نياز برآورده شده تقسيم بر مجموع نياز برآورده شده و برآورده نشده به عينك) همراه با حدود اطمينان 95 درصد (Cl_%95) ارايه شده اند.
يافته ها: درمجموع 664 نفر نياز به عينك داشتند كه ميزان استاندارد شده سني و جنسي نياز به عينك در جمعيت مورد مطالعه، برابر با 14.1 درصد (15.4-12.8 درصد: Cl_%95) بود. در اين ميان، 416 نفر معادل 9.3 درصد (10.4-8.2 درصد: Cl_%95)، از عينك مناسب براي اصلاح عيب انكساري خود استفاده مي كردند (نياز برآورده شده) و 230 نفر معادل 4.8 درصد (5.4-4.1 درصد: Cl_%95)، براي اصلاح عين انكساري خود، از عينك و يا عينك مناسب استفاده نمي كردند (نياز برآورده نشده). ميزان پوشش عينك برابر با 66 درصد (70-62 درصد: Cl_%95) بود. براساس رگرشن لوجستيك چند متغيري، با افزايش سن، كاهش تحصيلات و در افراد مبتلا به نزديك بيني، ميزان نياز برآورده نشده افزايش مي يافت.
نتيجه گيري: ميزان نياز به عينك در افراد بالاي پنج سال شهر تهران قابل توجه است و بالغ بر يك سوم افراد نيازمندن به عينك، از عينك يا عينك مناسب استفاده نمي كنند. هم چنين افراد مسن، داراي تحصيلات پايين و افراد نزديك بين، در معرض خطر بيش تر عيوب انكساري اصلاح نشده قرار دارند كه برنامه ريزي هاي مداخله اي در سطح جامعه بايد با اولويت دادن به اين افراد طراحي شوند.

 نسخه قابل چاپ