بانک مقالات بینایی

هدف: تعيين اثر کاپتوپريل بر ميزان آنژيوتانسين II مايع زلاليه درافراد مبتلا به ديابتي ماکولا.
روش پژوهش: اين مطالعه با ساختار مورد- شاهدي بر روي 58 چشم از 58 بيمار کانديد جراحي آب مرواريد شامل 37 فرد مبتلا به ديابت نوع II و 21 فرد غيرديابتي (گروه شاهد) انجام شد. از 37 فرد ديابتي، 16 نفر تحت درمان با کاپتوپريل قرار گرفته بودند (گروه کاپتوپريل) و بقيه از هيچ داروي مهارکننده آنزيم مبدل آنژيوتانسين (ACE-I) استفاده نمي کردند (گروه غيرکاپتوپريل). نمونه هاي زلاليه از همه چشم ها در ابتداي جراحي آب مرواريد گرفته شد. غلظت آنژيوتانسين II به روش راديوايمونواسي مورد سنجش قرار گرفت. شدت ادم ماکولا نيز بعد از عمل جراحي، به وسيله معاينه بالني ارزيابي گرديد. از آزمون آماري Mann Whitney U test براي مقايسه ميزان آنژيوتانسين II و Hb A₁C بين گروه ها و از Spearman's rank-order correlation coefficients براي يافتن رابطه بين ميزان آنژيوتانسين II و شدت ادم ماکولا استفاده شد.
يافته ها: ميزان آنژيوتانسين II مايع زلاليه در افراد ديابتي (31.0±7.3 pg/ml) به شکل معني داري بالاتر از افراد غيرديابتي (6.28±2.8 pg/ml) بود (P<0.001). هم چنين غلظت آنژيوتانسين II مايع زلاليه در گروه کاپتوپريل (16.3±6.5 mg/ml)، پايين تر از افراد گروه غيرکاپتوپريل (45.73±9.36 mg/ml) بود (P=0.003). شدت ادم ماکولا نيز در گروه کاپتوپريل پايين تر از گروه غيرکاپتوپريل بود به طوري که 68.75 درصد موارد در گروه کاپتوپريل و 33.3 درصد موارد در گروه غيرکاپتوپريل بدون ادم ماکولا بودند (P<0.005).
نتيجه گيري: افزايش ميزان آنژيوتانسين II در افراد ديابتي و بالاتر بودن شدت ادم ديابتي ماکولا در افرادي که ACE-I دريافت نمي کردند؛ مويد نقش احتمالي آن در پاتوژنز ادم ديابتي ماکولاست. کاهش مناسب ميزان آنژيوتانسين II در افراد تحت درمان با کاپتوپريل نيز مي تواند ناشي از تاثير کاپتوپريل باشد.

 نسخه قابل چاپ