بانک مقالات بینایی

هدف: مقايسه اثر مقادير بالاي کورتيکواستروييد تزريقي داخل سياهرگي با دارونما در درمان نوروپاتي ضربه اي عصب بينايي.
روش پژوهش: در يک کارآزمايي باليني دوسوکور تصادفي شده، 31 چشم از 31 بيمار که طي 7 روز اخير دچار ضربه چشم يا سر شده بودند؛ در دو گروه مورد بررسي قرار گرفتند. بيماران دچار اغما، چشمان دچار آسيب نفوذي و مواردي که نياز به جراحي فشاربرداري غلاف عصب بينايي داشتند؛ وارد مطالعه نشدند. گروه درمان (16 چشم) تحت درمان با متيل پردنيزولون داخل سياهرگي به ميزان روزانه يک گرم به مدت سه روز و سپس پردنيزولون خوراکي يک ميلي گرم به ازاي هر کيلوگرم وزن بدن به مدت 11 روز قرار گرفتند که به تدريج قطع شد. در گروه شاهد (15 چشم)، 50 ميلي ليتر نرمال سالين هر 6 ساعت براي سه روز و دارونماي خوراکي در 11 روز بعدي تجويز گرديد. وضعيت ديد اصلاح شده، مارکوس گان، ديسک بينايي، شکستگي جدار اربيت و کانال بينايي بعد از يک، دو و سه روز، 2 هفته، يک و سه ماه ثتب گرديد. بهبود ديد به صورت افزايش حداقل 0.3 LogMAR در ديد ماه سوم نسبت به ديد اوليه در نظر گرفته شد.
يافته ها: هر 31 بيمار مرد بودند. ميانگين سني بيماران 29.1±15.6 سال بود. بهبود ديد بعد از سه ماه در 61.3 درصد موارد در مجموع، در 81.2 درصد موارد در گروه درمان و در 53.3 درصد موارد در گروه شاهد روي دارد ولي تفاوت دو گروه از نظر آماري معني دار نبود. بهبود ديد در 48 ساعت اول با بهبود ديد نهايي ارتباط مستقيم داشت (P=0.003) ولي بهبود ديد نهايي با سن (P=0.06)، فاصله زمان آسيب تا شروع درمان (P=0.5)، ميزان ديد اوليه (P=0.06) و شکستگي ديواره هاي اربيت (P=0.3) ارتباط نداشت. ديد نهايي، با رنگ پريدگي ديسک بينايي ارتباط معکوس داشت (P=0.002) و ميزان مارکوس گان اوليه با بهبود ديد ارتباط معکوس داشت (P=0.0001).
نتيجه گيري: کورتيکواستروييد تزريقي داخل سياهرگي با مقدار بالا، تاثيري در درمان نوروپاتي ضربه اي عصب بينايي ندارد.

 نسخه قابل چاپ