بانک مقالات بینایی

هدف: ارزيابي نتايج بينايي و آناتوميک و عوارض جراحي ويترکتومي عميق در بيماران مبتلا به ادم ماکولاي ديابتي همراه با هيالوييد خلفي ضخيم شده و مقاوم به درمان با ليزر.
روش پژوهش: اين مطالعه به صورت مداخله اي آينده نگر بر روي 25 چشم از 22 بيمار مبتلا به ادم ماکولاي ديابتي مقاوم به ليزر انجام شد که داراي ضخامت ماکولايي بيش از 250 ?m بر اساس (optical coherence tomography) OCT همراه با ضخيم شدن هيالوييد خلفي يا کشش زجاجيه بر روي شبکيه بودند. نتايج معاينه کامل چشم در مراحل قبل و آخرين ويزيت بعد از ويترکتومي مقايسه شدند. بيماران حداقل 6 ماه (2 بيمار 3 ماه) پي گيري شدند.
يافته ها: متوسط ديد اصلاح شده قبل و ماه ششم بعد از ويترکتومي، به ترتيب 1.14±0.51 لوگمار و 0.89±0.53 لوگمار بود (P=0.005). ديد بيماران در 65.2 درصد موارد بهبود و در 17.4 درصد موارد کاهش يافت. متوسط ضخامت ماکولا قبل و در ماه ششم بعد از ويترکتومي، به ترتيب 5.6±121.9 و 318±90.5 ميکرون بود (P=0.001) که نشان دهنده کاهش 37 درصدي است. بعد از جراحي، يک مورد جدا شد گي شبکيه و يک مورد افزايش فشار داخل چشم مشاهده شد.
نتيجه گيري: ويترکتومي عميق در ادم ماکولاي ديابتي همراه با هيالوييد خلفي ضخيم شده و مقاوم به ليزر، موجب بهبود بينايي و کاهش ضخامت ماکولا مي گردد ولي بايد ساير عوامل موثر بر ادم ماکولاي ديابتي نيز تا حد امکان بر طرف شوند.

 نسخه قابل چاپ