بانک مقالات بینایی

هدف: تعيين ميزان تاثير و ايمن بودن ليزيک (LASIK: laser in situ keratomileusis) در اصلاح نزديک بيني و آستيگماتيسم باقي مانده به دنبال پيوند نفوذي قرنيه (PK).
روش پژوهش: در 14 چشم از 13 بيمار به دنبال PK دچار نزديک بيني و يا آستيگماتيسم بالا بودند و تحمل لنز تماسي يا عينک را نداشتند؛ عمل ليزيک انجام شد. زمان انجام ليزيک، حداقل يک سال بعد از PK و حداقل 4 ماه پس از برداشتن آخرين بخيه بود. همه بيماران عيب انکساري ثابت و آستيگماتيسم منظم و قرنيه داشتند. عمل ليزيک به روش استاندارد در بيماران عادي انجام شد. در همه موارد، قبل از ليزيک و 6, 3, 1 و 12 ماه پس از آن، ديد اصلاح نشده، بهترين ديد اصلاح شده با عينک (BSCVA)، شمار ياخته هاي اندوتليوم قرنيه و نيز وضعيت پيوند بررسي و مقايسه شد.
يافته ها: ميانگين معادل کروي (SE) قبل از عمل -6.44±2.19 ديوپتر بود که 6 ماه پس از عمل به 1.47±2.03 ديوپتر رسيد (P=0.002). ميانگين سيلندر قبل از عمل 3.69±1.84 ديوپتر بود که در آخرين پي گيري به 2.55±1.15 ديوپتر رسيد (P=0.003). BSCVA در آخرين پيگيري، در 4 چشم تغييري نکرد، در 8 چشم به ميزان 1 تا 4 خط بهبود يافت و در 2 چشم به ميزان 1 و 4 خط کاهش يافت. تنها عارضه حين ليزيک عبارت بود از وقوع يک مورد فلپ buttonhole. در هيچ چشمي، قرنيه پيوند شده کدر نشد و فرآيند رد پيوند اتفاق نيفتاد. تغيير شمار ياخته هاي اندوتليوم قبل و بعد از عمل، از نظر آماري معني دار نبود.
نتيجه گيري: در بيماراني که به دنبال پيوند قرنيه دچار نزديک بيني يا آستيگماتيسم هستند و نمي توانند عينک يا لنز تماسي را تحمل کنند؛ انجام ليزيک يک راه درمان موثر و نسبتا کم عارضه است. به نظر مي رسد که قابليت پيش بيني و اصلاح توسط ليزيک، در مورد نزديک بيني بهتر از آستيگماتيسم است.

 نسخه قابل چاپ