بانک مقالات بینایی

هدف: ارزيابي توانايي مهار ميکروبي زلاليه چشم غير ملتهب انسان پس از مصرف خوراکي داروهاي سفيکسيم، سفالکسين و سيپروفلوکساسين.
روش پژوهش: شصت بيمار مبتلا به آب مرواريد با سن بين 40 تا 75 سال، به سه گروه 20 نفري تقسيم شدند؛ به گروه اول سيپروفلوکساسين 500mg خوراکي 24، 12 و 2 ساعت قبل از عمل، به گروه دوم 500 mg سفالکسين 24، 18، 12، 6 و 2 ساعت قبل از عمل و به گروه سوم 400 mg سفيکسيم 24، 12 و 2 ساعت قبل از عمل داده شد. سپس در هنگام عمل جراحي آب مرواريد، بلافاصله قبل از باز کردن اتاق قدامي، 0.1 ميلي ليتر از مايع زلاليه توسط سرنگ انسولين کشيده شد. هم چنين 4 ميلي ليتر از خون بيمار نيز گرفته شد. نمونه ها به آزمايشگاه ارسال شدند. نمونه زلاليه و سرم بيمار به ديسک آغشته شدند و به همراه ديسک استاندارد از آنتي بيوتيک مورد نظر، بر روي يک محيط ميکروبي که از قبل نوع باکتري (proteous vulgaris) و حساسيت آن به داروهاي فوق شناسايي و مورد تاييد قرار گرفته بود؛ انتقال يافتند. پس از گذشت 48 ساعت، ميزان مهار ميکروبي توسط نمونه هاي زلاليه و سرم با ميزان مهار ميکروبي توسط ديسک استاندارد آنتي بيوتيک، مقايسه شدند.
يافته ها: در همه محيط هاي کشت، پس از 48 ساعت، مهار ميکروبي بسيار خوبي توسط ديسک هاي مربوط به آنتي بيوتيک و سرم روي داد اما هيچ گونه مهار ميکروبي در هيچ يک از نمونه هاي مربوط به زلاليه ديده نشد.
نتيجه گيري: ميزان آنتي بيوتيک مايع زلاليه در چشم غير ملتهب انسان به دنبال مصرف خوراکي سفيکسيم، سفالکسين و سيپروفلوکساسين، به حد مناسب براي مهار رشد ميکروبي نمي رسد و حداقل به صورت خوراکي براي پيش گيري از اندوفتالميت توصيه نمي شوند.

 نسخه قابل چاپ