بانک مقالات بینایی

هدف: تعيين شيوع انواع نقص هاي ميدان بينايي ناشي از گلوکوم زاويه باز در هنگام تشخيص بيماري.
روش پژوهش: اين مطالعه مقطعي در بيماران مراجعه کننده به کلينيک گلوکوم بيمارستان فارابي اصفهان انجام شد. بيماراني که گلوکوم زاويه باز در آن ها بر اساس فشار داخل چشمي (IOP)، ميدان بينايي و معاينه ته چشم و گونيوسکوپي مورد تاييد قرار گرفت؛ وارد مطالعه شدند. در بيماراني که داراي حداقل 3 ميدان ديد قابل اعتماد بودند؛ آخرين ميدان بينايي جهت تفسير انتخاب شد. معيار قابل اعتماد بودن ميدان بينايي، خطاي مثبت و منفي کم تر از 33 درصد و کاهش فيکسيشن (fixation loss) کم تر از 20 درصد بود. بيماراني که داراي ساير اختلالات چشمي هم زمان با گلوکوم بودند؛ از مطالعه حذف شدند. شدت آسيب گلوکوماتوز، بر اساس انحراف ميانگين (MD) تعريف شد و بيماران بر اساس MD به 3 گروه خفيف (تا -6.0 دسي بل)، متوسط (بين 6- تا 12- دسي بل) و پيش رفته (بزرگ تر از 12- دسي بل) تقسيم شدند.
يافته ها: مطالعه بر روي 308 چشم از 189 بيمار انجام شد. متوسط سن بيماران 53.2±12.0 سال (دامنه 79-13 سال) بود. ميانگين MD برابر -12.3±9.0 دسي بل (-0.4 تا -34.4 دسي بل) بود. اين ميانگين در زنان -10.8±9.0 و در مردان -13.4±9.2 بود (P=0.02). بر اساس MD، 104 چشم (33.8 درصد) در مرحله خفيف، 74 چشم (24.0 درصد) در مرحله متوسط و 130 چشم (42.2 درصد) در مرحله پيش رفته تشخيص داده شدند. از نظر نقص ميدان بينايي، 23 چشم (7.5 درصد) دپرشن کلي، 102 چشم (33.1 درصد) نقص ميدان فوقاني، 75 چشم (24.3 درصد) نقص ميدان تحتاني و 91 چشم (29.5 درصد) اختلال مرکب ميدان بينايي داشتند. هفت چشم (2.3 درصد) اسکوتوم پاراسنترال و 3 چشم (1.0 درصد) جزيره مرکزي (central island) داشتند. در 7 چشم (2.3 درصد) نقص ميدان بينايي مشاهده نگرديد. از ميان اختلالات موضعي، اسکوتوم کماني (35.6 درصد) شايع ترين نوع اختلال ميدان بينايي بود.
نتيجه گيري: تعداد قابل توجهي از بيماران گلوکومي در مرحله پيش رفته تشخيص داده مي شوند که لزوم تدوين غربالگري مناسب را بازگو مي کند. شايع ترين اختلال موضعي ميدان بينايي در بيماران ما، اسکوتوم کماني بود.

 نسخه قابل چاپ