بانک مقالات بینایی

هدف: مقايسه نتايج و عوارض کارگذاري ايمپلنت دريچه احمد در موقعيت هاي فوقاني و تحتاني.
روش پژوهش: اين مطالعه به روش کوهورت موازي، بر روي 106 چشم از 106 بيمار مبتلا به گلوکوم مقاوم انجام شد که به طور متوالي تحت جراحي کارگذاري ايمپلنت دريچه احمد در موقعيت فوقاني يا تحتاني قرار گرفتند. پيامدهاي اصلي مورد سنجش شامل فشار داخل چشمي (IOP) و عوارض بودند. ساير پيامدهاي مورد بررسي شامل بهترين ديد اصلاح شده (BCVA) نهايي، تعداد داروهاي مصرفي و ميزان موفقيت (حداقل 30 درصد کاهش IOP و IOP بين 22-5 ميلي متر جيوه با يا بدون داروي ضد گلوکومي) بودند. معيارهاي شکست درمان شامل خارج کردن ايمپلنت، جراحي گلوکوم بعدي، تايزيس (phthisis bulbi) و از دست دادن ديد درک نور بودند.
يافته ها: ايمپلنت دريچه احمد در 58 چشم در موقعيت هاي فوقاني و در 48 چشم در موقعيت هاي تحتاني کار گذاشته شد. شاخص هاي پايه در هر دو گروه مشابه بودند به جز IOP قبل از عمل که در گروه فوقاني بيش تر بود (P=0.01). ميانگين مدت پي گيري در گروه فوقاني 8.5±10.6 ماه و در گروه تحتاني 6.8±10.6 ماه بود (P=0.477). ميانگين BCVA دو گروه در تمام معاينات بعد از عمل مشابه بود. بعد از يک سال، کاهش معني دار (P<0.001) و مشابه (P=0.725) در IOP در هر دو گروه به دست آمد (27.2±47.0 درصد در گروه فوقاني و 24.5±43.0 درصد در گروه تحتاني). متوسط تعداد داروهاي ضد گلوکومي در پايان سال اول در گروه فوقاني 1.2±1.3 و در گروه تحتاني 0.8±1.9 بود (P=0.256). ميزان موفقيت بين گروه ها يکسان بود: 27 چشم (81.8 درصد) در گروه فوقاني در برابر 20 چشم (95.2 درصد) در گروه تحتاني (P=0.227). ميزان بروز عوارض (مانند اکسپوژر ايمپلنت که نياز به خارج کردن داشته باشد، نماي ظاهري نامناسب و اندوفتالميت)، به طور کلي در گروه تحتاني بيش تر بود (25 درصد در مقابل 5.2 درصد، (P=0.004.
نتيجه گيري: تاثير کارگذاري ايمپلنت دريچه احمد در موقعيت فوقاني و تحتاني، از نظر کاهش IOP، کاهش تعداد داروهاي گلوکومي و حفظ ديد، مشابه است ولي ميزان عوارض در موقعيت هاي تحتاني بيش تر است. بنابراين بهتر است در صورت فقدان منعي براي کارگذاري ايمپلنت دريچه احمد در کوآدران هاي فوقاني، از کارگذاري آن در کوآدران هاي تحتاني اجتناب گردد.

 نسخه قابل چاپ