بانک مقالات بینایی

هدف: هدف اين مطالعه گزارش علل و نتايج درمان بيماران مبتلا به فلج عضله مايل فوقاني كانديد عمل جراحي طي مدت ده سال در بيمارستان لبافي نژاد مي باشد.
روش پژوهش: در اين مطالعه توصيفي، به صورت گذشته نگر پرونده بيماراني كه در سال هاي 1376 الي 1386 با تشخيص فلج عضله مايل فوقاني كانديد عمل جراحي شدند، از نظر مشخصات دموگرافيك، نتايج معاينات باليني به ويژه در ارتباط با انحراف چشم و نيز مداخلات جراحي صورت گرفته و نتايج درمان بررسي گرديد.
يافته ها: درمدت انجام مطالعه 83 بيمار مبتلا به فلج عضله مايل فوقاني كانديد جراحي شدند كه در 73 مورد پرونده پزشكي فرد كامل بوده و وارد مطالعه گرديد. بيماران شامل 45 مرد و 28 زن با محدوده سني 1.5 تا 62 سال (ميانگين 11.7±19.7) بودند. علت فلج در 56 مورد (76 درصد) مادرزادي و در 17 مورد (24 درصد) اكتسابي بود. اغلب بيماران 47.9 درصد) درگيري چشم چپ داشتند و در 13.7 درصد موارد درگيري دو طرفه وجود داشت. شايع ترين شكايت بيماران انحراف چشم (52.1 درصد) بود. ضعف عضله مايل فوقاني در 2 نفر (2.7 درصد) وجود داشت و آزمون forced duction در 7 نفر (9.7 درصد) مثبت بود. تنبلي چشم در 14 نفر (19.2 درصد)، تامتقارن بودن صورت در 5 نفر (6.8 درصد)، گردش سر در 10 نفر (13.7 درصد) و بالا بودن چانه در 3 نفر (4.1 درصد) قبل از عمل جراحي مشاهده گرديد. ميانگين انحراف عمودي چشم 8.3±16.2 پريسم بود، كه با عمل جراحي به 4±1.9 پريسم كاهش يافت (P<0.05). ميانگين اگزوتروپسي و ازوتروپي قبل از عمل به ترتيب 9.5±15 و 11.5±13.9 پريسم بود كه بعد از عمل به 4.8±1.5 پريسم كاهش يافت (P<0.05). شايع ترين نوع فلج عضله مايل فوقاني و برحسب دسته بندي  knapp، گروه سوم (42.5 درصد) بود. شايع ترين عضله اي كه تحت عمل جراحي قرار گرفت، عضله مايل تحتاني (83.6 درصد) بود كه در اكثر موارد از عمل جراحي مايكتومي استفاده شد.
نتيجه گيري: شايع ترين نوع فلج عضله مايل فوقاني كه در اين مركز فوق تخصصي منجر به جراحي شده است، نوع مادرزادي بوده كه اغلب در مردان جوان مشاهده گرديد و بيش ترين مداخله صورت گرفته، تضعيف عضله مايل تحتاني بود.

 نسخه قابل چاپ