بانک مقالات بینایی

هدف: تعيين تاثير يک بار تزريق داخل زجاجيه اي بواسيزوماب (اواستين) به تنهايي يا همراه با تريامسينولون و مقايسه آن با فوتوکوآگوليشن ليزري ماکولا (MPC) به عنوان درمان اوليه ادم ماکولاي ديابتي (DME).
روش پژوهش: اين کارآزمايي باليني تصادفي شده سه بازويي، بر روي 103 چشم مبتلا به DME بارز باليني از 97 بيمار بدون سابقه درمان قبلي، انجام شد. چشم هاي مورد مطالعه به صورت تصادفي به 3 گروه تقسيم شدند: گروه تزريق داخل زجاجيه اي بواسيزوماب (IVB) شامل 37 چشم، گروه تزريق داخل زجاجيه اي بواسيزوماب و تريامسينولون (IVB/IVT) شامل 33 چشم و گروه MPC شامل 33 چشم. پيامد اصلي مورد سنجش، بهترين ديد اصلاح شده (BCVA) بود. نتايج تحليل ميان دوره اي مطالعه در اين جا ارايه مي شوند.
يافته ها: ميانگين تغييرات BCVA بر اساس لوگمار در هفته 12 در سه گروه IVB، IVB/IVT و MPC به ترتيب به قرار زير بود: 0.23±0.22-، 0.31±0.13- و 0.31±0.08+. آناليز رگرشني (generalized estimating equation) GEE نشان داد که بهبود بينايي در گروه IVB در هر دو مقطع (P<0.001) 6 و (P=.024) 12 هفته معني دار بود؛ در حالي که بهبود بينايي در گروه IVB/IVT تنها در هفته ششم از نظر آماري معني دار بود (P<0.001). ضخامت مرکزي ماکولا در گروه هاي IVB و IVB/IVT، تنها در هفته ششم کاهش قابل توجهي را نشان داد (P<0.001).
نتيجه گيري: در مقطع سه ماهه، بهبود بينايي در بيماران دچار DME، در صورت استفاده از تزريق داخل زجاجيه اي بواسيزوماب بيش تر از درمان با فوتوکوآگوليشن ليزري است به علاوه، به نظر مي رسد که اضافه کردن تريامسينولون به IVB، با فايده بيش تري همراه نيست.

 نسخه قابل چاپ