بانک مقالات بینایی

هدف: مقايسه اثر يک نوبت تزريق داخل زجاجيه بواسيزوماب (IVB) به تنهايي يا همراه با تريامسينولون (IVT) و فوتوکوآگولاسيون ليزري ماکولا (MPC) به عنوان درمان اوليه ادم ماکولاي ديابتي (DME).
روش پژوهش: تعداد 150 چشم از 129 بيمار مبتلا به DME بارز باليني بدون سابقه درمان قبلي، در اين کارآزمايي باليني به صورت تصادفي به سه گروه مساوي تقسيم شدند. در گروه IVB، بواسيوزماب به ميزان 1.25 ميلي گرم در داخل زجاجيه تزريق و در گروه IVB/IVT علاوه بر بواسيزوماب، 2mg تريامسينولون نيز تزريق گرديد. در گروه MPC، از ليزر گريد موضعي يا اصلاح شده استفاده شد. در صورت لزوم هر 12 هفته يک بار معالجه مجدد صورت پذيرفت. پيامد اصلي مورد سنجش، تغيير در بهترين ديد اصلاح شده در هفته 24 بود.
يافته ها: تغييرات حدت بينايي در هفته 6 (P<0.001) و 24 (P=0.012) در همه گروه ها معني دار بود. نتيجه درماني قابل توجه در گروه IVB در تمام معاينات و در گروه IVB/IVT تنها در هفته 6 و 12 مشاهده شد. ميانگين تغييرات حدت بينايي ± انحراف معيار در هفته 36 در سه گروه IVB، IVB/IVT و MPC به تربيت 0.25±-0.28، 0.33±-0.04 و +0.27±+0.01 بوگمار بود (P=0.053). کاهش قابل ملاحظه ضخامت مرکزي ماکولا (CMT) در تمام گروه ها تنها تا 6 هفته ديده شد و تغييرات CMT در بين گروه ها در پيگيري هاي مختلف معني دار نبود. به طور کلي در طي 36 هفته، درمان مجدد در 27 چشم ضرورت يافت (14 چشم درگروه IVB، 10 چشم در گروه IVB/IVT و 3 چشم در گروه MPC). در گروه IVB با بيشترين ميزان بهبود حدت بينايي، در 72 درصد موارد تنها يک تزريق انجام شد. بهبود حدت بينايي بيش از 2 خط اسنلن در هفته 36 در گروه هاي IVB، IVB/IVT و MPC به ترتيب 37، 25 و 14.8 درصد بود.
نتيجه گيري: در بيماران مبتلا به DME، تزريق بواسيزوماب نسبت به فوتوکوآگولاسيون ماکولا منجر به نتيجه بهتر در هفته 24 مي گردد. پس از 6 هفته، تغييرات CMT و حدت بينايي متناسب نبوده و استفاده از تريامسينولون منجر به نتايج درماني بهتر نخواهد گرديد.