مقالات پژوهش آب در كشاورزي

از جمله اثرات ناشي از تجمع املاح و مساله شوري افزايش فشار اسمزي محلول خاک و کاهش انرژي آزاد آب مي باشد که گياه از طريق تعديل اسمزي با آن مقابله مي کند. در اين شرايط گياه ناچار به انباشتن ترکيبات نيتروژن دار (از جمله پرولين) و ترکيبات هيدروکسيلدار در سيتوپلاسم سلولي خود براي ايجاد پتانسيل اسمزي مورد نياز مي باشد. مصرف بخشي از کربن حاصل از فتوسنتز و سميت ناشي از غلظت بالاي يونها براي تعديل اسمزي، منجر به کمبود ساير يونها و کاهش رشد و عملکرد در گياه مي گردد. در سالهاي اخير استفاده از روشهاي بيولوژيک، براي افزايش کارايي و تحمل گياهان در اراضي شور، به عنوان يک راهکار مورد توجه قرار گرفته است. به منظور بررسي نقش قارچهاي ميکوريز آربسکولار در افزايش مقاومت به شوري آزمون گلخانه اي به صورت آزمايش فاکتوريل با سه سطح شوري 4، 8 و 12 dS/m از منبع دو نمک NaCl و CaCl₂، پنچ سطح تلقيح با قارچهاي ميكوريزي شامل سطوح شاهد، گونه هاي گلوموس موسه (Glomus mosseae)، گلوموس اينتراراديسز (G. intraradices)، گلوموس اتانيکاتوم (G. etunicatum) و يک تيمار ترکيبي از اين سه گونه و رقم چمران و لاين 9 از ارقام اميدبخش گندم حاصل از آزمايشات شوري با مشخصات (Bank"S"/Vee"S'') به ترتيب به عنوان نيمه مقاوم و مقاوم به شوري در قالب طرح کاملا تصادفي به اجرا در آمد. نتايج اين آزمون نشان داد با افزايش شوري غلظت پرولين در برگ پرچم گياه گندم افزايش يافت و رقم چمران (نيمه مقاوم) داراي غلظت بيشتري از پرولين نسبت به لاين 9 (مقاوم) مي باشد اما کارايي مصرف آب (WUE)، ميزان جذب پتاسيم، نيتروژن، فسفر و کلسيم در لاين 9 در سطح احتمال 1 درصد بيشتر از رقم چمران بود .(P<0.01). اختلاف تيمارهاي تلقيح شده با قارچهاي ميکوريزي با تيمار شاهد در لاين 9 و رقم چمران در تمام شاخصهاي اندازه گيري شده معني دار گرديد و تيمار ترکيبي که مجموعي از سه گونه قارچ استفاده شده در اين تحقيق مي باشد بيشترين تاثير را در کاهش تجمع پرولين، افزايش کارايي مصرف آب و جذب عناصر معدني هر دو رقم چمران و لاين 9 نسبت به شاهد تلقيح نشده داشت.

 نسخه قابل چاپ