مقالات پژوهش آب در كشاورزي

به علت محدوديت منابع آب مناسب در مناطق خشک و نيمه خشک، آب شور و لب شور منبع بسيار مهمي براي آبياري در اين مناطق مي باشد. آب شور در آبياري سطحي فقط براي گياهاني که به شوري مقاوم مي باشند، استفاده مي شود و يا بصورت تناوبي با آب غيرشور بکار برده مي شود. به همين منظور در اين آزمايش روش آبياري زيرزميني و سطحي براي توليد گوجه فرنگي که يکي از محصولات مهم مي باشد، بررسي شد. براي انجام اين پژوهش، آزمايش فاکتوريل در قالب بلوک هاي کامل تصادفي با سه تکرار اعمال گرديد. تيمارها شامل سه سطح شوري آب آبياري (آب معمولي، شاهد) 0.7=S₁، S₂=2 و 4=S₃ دسي زيمنس بر متر به همراه دو روش آبياري شامل آبياري سطحي (M₁) و آبياري زيرزميني (M₂) با عمق سطح ايستابي (80 سانتي متر) در يک خاک لوم رسي اعمال شدند. نتايج نشان داد که شوري در سطح %1 و اثر متقابل روش آبياري و شوري بر عملکرد گوجه فرنگي در سطح %5 اثر معني داري داشت، در حاليکه روش آبياري بر عملکرد گوجه فرنگي اثر معني داري نداشت. حداکثر عملکرد (50.6 تن در هکتار) مربوط به تيمار M₁S₁ و حداقل آن (37.4 تن در هکتار) مربوط به تيمار M₁S₃ بود. در سطح شوري S₃، عملکرد گوجه فرنگي در آبياري زيرزميني نسبت به آبياري سطحي 17.1 درصد بيشتر بود. روش آبياري در سطح 5 درصد بر متوسط وزن ميوه و تعداد آن اثر معني داري داشت. همچنين شوري بر قطر ميوه، ارتفاع گياه و وزن تر گياه در سطح 1 درصد و بر تعداد ميوه در سطح 5 درصد اثر معني داري داشت. بيشترين کارايي مصرف آب آبياري (9.4 کيلوگرم بر مترمکعب) مربوط به تيمار آبياري زيرزميني با شوري آب آبياري 0.7 دسي زيمنس بر متر (M₂S₁) و کمترين مقدار آن (4.9 کيلوگرم بر مترمکعب) مربوط به تيمار آبياري سطحي با شوري آب آبياري 4 دسي زيمنس بر متر (M₁S₃) بود.

 نسخه قابل چاپ