مقالات بیابان

رابطه بين فرسايش بادي (كه از شاخصه هاي مناطق بياباني است) با ارزش زيست گاه هاي جانوري واقع در اين مناطق، كمتر مورد توجه قرار گرفته و تاكنون به شكل علمي بررسي نشده است. اهميت گونه اي جانوري منحصر به فرد و ارزشمند مناطق بياباني و تشريح رابطه علمي بين ميزان فرسايش بادي با وضعيت زيستگاه هاي مناطق بياباني در استان خراسان، دلايل اصلي انجام اين تحقيق بوده است. منطقه مورد مطالعه در محدوده شهرستان سرخس و در منتهي اليه شمال شرق ايران واقع شده است. تحقيق انجام شده شامل دو بخش اجرايي مي باشد. بخش اول، برآورد فرسايش بادي براساس مدل IRIFR.E.A است كه با مطالعه منطقه و تهيه و تدوين نقشه هاي ژئومرفولوژي، زمين شناسي، خاكشناسي، پوشش گياهي و آمار هواشناسي صورت گرفته و نقشه همفرسا تهيه گرديده است. بخش دوم، تعيين تقريبي گزارشات معتبر و نتايج پرسشنامه از افراد محلي انجام گرفته است. بخش بعدي تحقيق تعيين ارزش تقريبي هريك از زيست گاه هاي منطقه براساس سه عامل متغير غذا، آب و امنيت (تاثيرات انساني) بوده است. تعيين همبستگي بين ارزش هريك از زيست گاه هاي جانوري با ميزان متوسط فرسايش بادي در آن زيستگاه، آخرين بخش تحقيق مي باشد. نتايج بدست آمده بيانگر آن است كه بين مقدار رسوبات ناشي از فرسايش بادي در منطقه بياباني مورد مطالعه و ارزش زيستگاه هاي واقع در آن، همبستگي معني دار و معكوس (r = -0.93) وجود دارد. بدين معني كه عوامل موثر در افزايش ميزان فرسايش بادي بر كيفيت زيست گاه هاي جانوري منطقه تأثيرگذار بوده و متناسب با اندازه خود از ارزش هر زيستگاه مي كاهد.

 نسخه قابل چاپ