مقالات بیابان

خشکسالي يکي از پديده هاي اقليمي است که در پهنه وسيعي از کشور ايران به اشکال متفاوت قابل مشاهده است و يا در آينده بروز خواهد نمود. اين پديده محدوديت و کمبود منابع آب شيرين، محدوديدت رشد گياهان زراعي و غير زراعي تغييرات زماني و مکاني به همراه اضافه بارش (کاهش طول دوره رشد) يا کمبود بارش و نوع آن، دما، افزايش تبخير و تعريق و ... را به همراه دارد که بروز اشکال فوق در پهنه سرزميني سبب عدم تعادل طبيعي در مقياس ناحيه اي مي گردد. که نتايج آن آلودگي محيط زيست، تغيير گونه ها، خشک شدن تالابها، افزايش بيماريها، فقر و قحطي مي باشد که پيشرفت آن بطئي و موذيانه بوده و داراي اثرات ويرانگر مي باشد.
اين پديده با توجه به بررسي حاضر در محدوده مرکزي گيلان به صورت تغيرات زماني افزايش يا کاهش عناصر اقليمي قابل مشاهده مي باشد. اثرات اين مساله مي تواند تغييرات گونه هاي گياهي (منابع کشاورزي) و تغييرات بيلان هيدرولوژکي (منابع آب) را به همراه داشته باشد.
جهت بررسي از روش تحليل منطقه اي عناصر اقليمي در محدوده ايستگاه هاي هوا شناسي و تبخير سنجي محدوده مرکزي با استفاده از شاخص خشکي درصد نرمال باران استفاده شده است. نتايج تحقيق نشان مي دهد با روش شاخص درصد نرمال بارندگي مناطق ساحلي و جلگه اي در شرايط خشکسالي و مناطق کوهپايه و کوهستاني در شرايط ترسالي مي باشند و لازمه آن برخورد مناسب با اين مساله توسط برنامه ريزان محيطي، شهري و روستايي است.

 نسخه قابل چاپ