مقالات بیابان

يكي از عوامل موثر در كاهش توان بيولوژيكي خاك و از بين رفتن پوشش گياهي و نهايتا ايجاد شرايط مناسب جهت توسعه بيابان، شور شدن خاك مي باشد. جهت بررسي اثر آبياري بر شور شدن خاك دشت يزد - اردكان منطقه اي واقع در شمال اردكان مورد مطالعه قرار گرفت. ابتدا اطلاعات منطقه اعم از زمين شناسي، توپوگرافي، اقليم، منابع آب، كشاورزي و ... مورد بررسي قرار گرفت و سپس 8 واحد مطالعاتي كه هر كدام داراي منبع آب مجزا با كيفيت متفاوت از يكديگر بودند مشخص شد. در هر كدام از اين واحدها در سه تيمار اراضي باغي، اراضي زراعي و اراضي باير در سه عمق 30-0، 60-30 و 90-60 سانتي متري خاك اقدام به حفر پروفيل گرديد. اين مساله در هر واحد با سه تكرار صورت گرفت. نمونه ها به آزمايشگاه ارسال گرديد و نتايج حاصله نشان داد كه گرچه آبياري با آب شور در منطقه به تدريج سبب شور شدن خاک گشته و نوع نمك آب آبياري و خاك منطقه نيز يكي مي باشد اما به طور كلي ميزان هدايت الكتريكي عصاره اشباع خاك در مناطق مورد مطالعه در اراضي باير در مقايسه با اراضي باغي و زراعي نشان مي دهد كه آبياري سبب كاهش شوري در اين مناطق شده است وEC  اراضي تحت آبياري نسبت به اراضي باير به مقدار قابل ملاحظه اي كاهش يافته است. از طرف ديگر نيز ميزان  EC در اعماق پايين تر بيشتر از سطح خاك مي باشد. اين مساله نشانگر نقش آبشويي و زهكشي املاح و عناصر توسط آب آبياري به اعماق و در نتيجه كاهش شوري خاك مي باشد و در مناطقي كه شوري اوليه خاك بالا باشد، آبياري مي تواند نقش اصلاح كننده شوري خاك را داشته باشد.

 نسخه قابل چاپ