مقالات بیابان

شوري منابع آب و خاك از مهمترين مشكلات کشاورزي در ايران است. در شرايط شوري، فراهمي عناصر غذايي در محلول خاك به واسطه غلظت زياد يون هاي كلر و سديم و بعضا كلسيم كاهش يافته و منجر به اختلال در تغذيه و بر هم خوردن تعادل عناصر غذايي گياه مي گردد. بنابراين نقش تغذيه صحيح در اين شرايط بسيار حايز اهميت بوده تا بتوان ضمن كمك به حفظ تعادل عناصر غذايي زمينه رشد مناسب و افزايش عملكرد گياه را فراهم نمود. به منظور بررسي تاثير شوري آب آبياري و مصرف روي بر عملكرد و تركيب شيميايي گندم آزمايشي با مقادير مختلف شوري آب آبياري (شاهد، 4، 8 و 12 دسي زيمنس بر متر با استفاده از نمك هاي كلريد كلسيم و سديم و سولفات منيزيم با نسبت مولي 1:1) و كود سولفات روي (0، 10، 20 و30 ميلي گرم روي در كيلوگرم خاك و محلول پاشي با غلظت 3 در هزار) در قالب طرح كاملا تصادفي به صورت فاكتوريل با چهار تكرار در شرايط گلخانه انجام گرفت. نتايج نشان داد كه شوري آب عملكرد دانه و كاه و كلش گندم را كاهش داد، در حاليكه مصرف روي در تمامي سطوح شوري به غير از شوري 12 دسي زيمنس بر متر عملكرد را بهبود بخشيد. بر اثر مصرف آب شور مقدار نيتروژن، فسفر، روي و آهن موجود در كاه و کلش و دانه، مقدار منگنز و مس در دانه و پتاسيم در كاه و كلش كاهش يافت. ولي، روي مصرفي توانست غلظت نيتروژن، روي و آهن در كاه و كلش و دانه، پتاسيم كاه و كلش و مس دانه را افزايش دهد. به طور كلي مي توان چنين نتيجه گيري كرد كه افزودن روي در شرايط شور ممکن است از طريق بهبود وضعيت عناصر غذايي در گياه و كاهش اثرات شوري موجب رشد بيشتر و تا حدودي افزايش عملكرد گندم  گردد.

 نسخه قابل چاپ