مقالات امداد و نجات

مقدمه: خودکارآمدپنداري يکي از متغيرهاي روان شناختي مهم در زندگي فردي و اجتماعي است. خودکارآمدپنداري به اين معني است که فرد ضمن شناخت و آگاهي از توان و ظرفيت خود، به شايستگي و احساس کارايي خود در برخورد موثر با چالش ها، ضروريات و فرصت هاي محيطي و اعمال کنترل بر رويدادها، باور و اعتقاد داشته باشد. با توجه به اهداف پژوهش حاضر، خودکارآمدپنداري در موقعيت آسيب ديدگي رواني مورد ارزيابي قرار گرفته است.
روش ها: در اين پژوهش براي ارزيابي خودکارآمدپنداري از پرسشنامه خودکارآمدپنداري بندورا و براي ارزيابي آسيب ديدگي رواني از پرسشنامه SCL-90-R دراگوتيس (1) استفاده شده است. حجم نمونه 350 نفر دانش آموز دختر و پسر دبيرستاني مدارس شهرستان زلزله زده بم در سال تحصيلي 1384-1383 بوده است که به روش نمونه گيري تصادفي چند مرحله اي انتخاب شده اند. تحقيق از نوع همبستگي و مقايسه اي بوده است.
يافته ها: يافته هاي پژوهش نشان داد که ميان آسيب ديدگي رواني و خودکارآمدپنداري رابطه معني دار و منفي وجود دارد. ساير يافته هاي پژوهش نشان مي دهد که:
- تفاوتي ميان دانش آموزان دختر و پسر از نظر ميزان آسيب ديدگي رواني وجود ندارد.
- خودکارآمدپنداري شخصي و جمعي دانش آموزان دختر به طور معني داري از دانش آموزان پسر بالاتر است.
- ميان خودکارآمدپنداري شخصي و جمعي رابطه معني دار و مستقيم وجود دارد.
نتيجه گيري: نتيجه به دست آمده بيانگر آن است که هر چه ميزان خودکارآمدپنداري در بين دانش آموزان زلزله زده بم بيشتر باشد، ميزان آسيب ديدگي رواني آنان کمتر است.

 نسخه قابل چاپ