مقالات اصول بهداشت رواني

مقدمه: خودکشي با آتش در کشورهاي غربي بسيار نادر است، حال آن که در کشورهاي در حال توسعه نسبتا شايع است. بر اساس آمار رسمي به طور متوسط 27 تا 36 درصد خودکشي هاي در ايران به علت خودسوزي بوده است. خودسوزي در ايران تا 37% از بيماران بستري شده در بخش هاي سوختگي را به خود اختصاص داده است. اين در حالي است که 80% از بيماران خودسوزي بستري شده به علت شدت بالاي سوختگي مي ميرند. تمام مطالعات توصيفي صورت گرفته در رابطه با بيماران خودسوزي در ايران بر انجام مداخلات پيشگيري کننده در جهت کاهش خودسوزي تاکيد داشته اند. هدف از اين مطالعه توصيف تاثير گذاري اجراي يک برنامه در سطح جامعه با هدف پيشگيري از خودسوزي مي باشد.
روش کار: در يک مطالعه نيمه تجربي جمعيت هاي دو شهر در غرب ايران، گيلان غرب )مورد مداخله( و سرپل ذهاب )شاهد( تحت مطالعه مداخله اي قرار گرفتند. روش جمع آوري داده ها بر اساس اطلاعات بيمارستاني از بيماران اقدام کننده به خودکشي )به طور کلي( و بيماران اقدام کننده به خودسوزي )به طور اختصاصي( بود. زمان انجام از سال 1378 تا سال 1382 بود. يک سال اول به جمع آوري اطلاعات پايه و سه سال بعدي به انجام مداخله اختصاص داده شد. از هر دو روش مداخله فعال و غير فعال استفاده گرديد. بيان سرگذشت قربانيان رکن اصلي را در اين مداخله تشکيل داده است.
نتايج: در مقايسه با وضعيت پايه، ميزان متوسط اقدام به خودسوزي در عرض 3 سال مداخله در شهر گيلان غرب 57% کاهش يافت (P<0.05) همچنين اقدام به خودکشي در شهر گيلان غرب 19% کاهش يافت در حالي که در شهر شاهد 24% افزايش يافت (P<0.001).
بحث: يک برنامه پيشگيري در سطح جامعه با هدف پيشگيري از خودسوزي مي تواند موثر واقع گردد. آگاهي از آمار قربانيان خودسوزي و بيان سرگذشت قربانيان کافي را جهت تلاش براي پيشگيري از اين بلاي خود مخرب انساني فراهم مي آورد.

 نسخه قابل چاپ