مقالات اصول بهداشت رواني

مقدمه: تالاسمي ماژور بيماري ژنتيکي مزمني است که با علايم و نشانه هاي يک کم خوني مزمن و شديد مشخص مي گردد. مطالعات اندکي در رابطه با جنبه هاي مختلف روان پزشکي اين بيماري و نيازهاي مشاوره اي روان پزشکي و اجتماعي بيماران مذکور در دسترس مي باشد. هدف مطالعه حاضر، تعيين وضعيت سلامت رواني و جنبه هاي مختلف روان پزشکي بيماري تالاسمي ماژور بر اساس سن، جنس، وضعيت تحصيلي و شدت علايم باليني بيماران است.
روش کار: اين پژوهش، يک مطالعه توصيفي- مقطعي بر روي کليه مبتلايان به تالاسمي ماژور بالاي 15 سال مراجعه کننده به چهارده بخش تخصصي تالاسمي در بيمارستان هاي استان مازندران در سال 1385 است. ميزان شدت نشانه ها، شکايت هاي معمول رواني و وضعيت سلامت رواني با استفاده از پرسش نامه تجديد نظر شده فهرست علايم 90 سوالي (SCL-90-R) ارزيابي گرديد. اطلاعات مربوط به مشخصات دموگرافيک، وضعيت تحصيلي، علايم باليني و شدت عوارض بيماري بر اساس پرسش نامه خود ساخته استاندارد شده جمع آوري گرديد. جهت تجزيه و تحليل آماري از آزمون هاي مجذور خي، تست t و تحليل واريانس يک طرفه کمک گرفته شد.
نتايج: از ميان 1672 بيمار مبتلا به تالاسمي ماژور دعوت شده به اين مطالعه، (%41.08) 687 بيمار تالاسمي ماژور با ميانگين سني 21.93±5.90 سال و محدوده سني 15 تا 45 سال، پرسش نامه هاي تحقيقاتي مربوطه را به طور کامل تکميل نمودند و مابقي از مطالعه خارج شدند. از اين ميان (%52.8) 363 نفر جنس زن، (%87.6) 602 نفر مجرد، (%67.7) 465 داراي تحصيلات ديپلم و يا زير ديپلم بوده اند. (%64.9) 446 نفر از افراد شرکت کننده بر اساس تست SCL-90-R داراي شاخص کلي بيماري بيشتر از 0.7 و در نتيجه فاقد سلامت رواني و به عبارتي بيمار رواني، 141 نفر (%20.5) از افراد داراي شاخص کلي بيماري بين 0.4 تا 0.7 و در نتيجه مشکوک به بيماري رواني و در نهايت 100 نفر (%14.6) از افراد داراي شاخص کلي بيماري کمتر از 0.4 و در نتيجه سالم در نظر گرفته شدند.
بحث: بيماران مبتلا به تالاسمي در معرض ابتلا به انواع اختلالات روان پزشکي بوده اند و در نتيجه نيازمند مشاوره روان پزشکي هستند.

 نسخه قابل چاپ