مقالات اصول بهداشت رواني

مقدمه: احساس تنهايي، به عنوان حالتي ناخوشايند، پاسخ هاي هيجاني منفي و نارضايتي ادراکي فرد را در روابط اجتماعي اش شامل مي شود. اين تجربه نامطلوب و پريشان کننده مي تواند به ناسازگاري هاي شناختي، هيجاني و رفتاري فرد در مرحله نوجواني منجر شود. شواهد پژوهشي حاکي از وجود رابطه بين سبک هاي فرزندپروري و شايستگي هاي اجتماعي کودکان و نوجوانان است. به همين دليل، برخي از پژوهشگران، به منظور توان پيش بيني احساس تنهايي در نوجوانان، بر مطالعه سبک هاي فرزندپروري (اقتدارمنش، ديکتاتوري و سهل گيرانه)، تاکيد مي کنند. از سوي ديگر، برخي نتايج پژوهش هاي مبتني بر رويکرد بوم شناختي براون فنبرنر نشان داده است که بافت خانوادگي (وضعيت اقتصادي - اجتماعي، تحصيلات والدين و جنسيت کودک)، در درک تحول اجتماعي و احساس تنهايي فرزندان حايز اهميت است. پژوهش حاضر بر اساس مدل تعاملي، سعي در بررسي توان پيش بيني مولفه هاي سبک هاي فرزندپروري ادراک شده و متغيرهاي جمعيت شناختي بر احساس تنهايي دانش آموزان دختر نوجوان دارد.
روش کار: روش پژوهش حاضر، همبستگي از نوع رگرسيون چند متغيره گام به گام است. گروه نمونه با توجه به فرمول کرجسي و مورگان (n=416) نفر برآورد و به روش چند مرحله اي انتخاب گرديد. به منظور گردآوري داده ها از سه پرسش نامه سبک ها و ابعاد فرزندپروري، مقياس افتراقي تنهايي و پرسش نامه جمعيت شناختي استفاده گرديد.
نتايج: نتايج به دست آمده بر اساس رگرسيون چندمتغيره گام به گام، نشان دهنده سه مرحله معني دار در پيش بيني متغير وابسته (احساس تنهايي) است. در اولين مرحله، بعد گرمي و حمايت گري از سبک فرزندپروري اقتدارمنش، بيشترين رابطه را با متغير ملاک نشان داد (F=0.000, R=0.534). در مرحله دوم، دو مولفه سبک فرزندپروري اقتدارمنش (گرمي- حمايت گري و خودمختاري)، بالاترين ميزان توان پيش بين احساس تنهايي را نشان دادند (F=0.000, R=0.556). در مرحله آخر، سه متغير (بعد گرمي و حمايت گري، بعد خودمختاري و پايگاه اقتصادي -اجتماعي) داراي بيشترين توان پيش بيني کنندگي متغير وابسته بودند (F=0.000, R=0.563).
بحث: با توجه به يافته هاي به دست آمده از پژوهش حاضر مي توان بيان داشت که سبک فرزندپروري اقتدارمنش، به ويژه دو بعد گرمي و حمايت گري و خودمختاري آن؛ و متغير پايگاه اقتصادي - اجتماعي مي تواند ميزان احساس تنهايي را در دانش آموزان دختر کاهش دهد. اين نتايج بايستي در سياست گذاري سازمان هاي بهداشت رواني و آموزش والدين و مشاوران باليني مورد توجه قرار گيرد.

 نسخه قابل چاپ