مقالات اصول بهداشت رواني

مقدمه: هدف اين پژوهش، بررسي اثربخشي رفتاردرماني ديالکتيکي (DBT) به شيوه گروهي بر نشانه هاي افسردگي از طريق بهبود مولفه هاي هوشياري فراگير، تحمل پريشاني و تنظيم هيجاني است.
روش کار: در اين پژوهش شبه آزمايشي با استفاده از شيوه نمونه گيري داوطلبانه از ميان دانشجويان شاغل به تحصيل در دانشگاه هاي فردوسي و علوم پزشکي مشهد در سال تحصيلي 88-1387، تعداد بيست نفر که با استفاده از پرسش نامه افسردگي بك داراي نشانه هاي افسردگي بودند، شناسايي شده و به طور تصادفي در دو گروه آزمون و شاهد قرار گرفتند. پرسش نامه هوشياري فراگير فريبرگ (FMI)، مقياس تحمل پريشاني (DTS) و مقياس دشواري هاي تنظيم هيجاني (DERS) روي دو گروه اجرا گرديد. سپس رفتاردرماني ديالکتيکي به شيوه گروهي در هشت جلسه و طي چهار هفته بر روي گروه آزمون بر اساس راهنماي درماني اجرا شد و گروه شاهد هيچ درماني دريافت نکردند. در خاتمه، دو گروه، مقياس هاي پ‍ژوهش را تکميل نمودند. ارزيابي پي گير نيز يك ماه پس از اتمام درمان صورت گرفت. داده ها با استفاده از آزمون تحليل واريانس با اندازه گيري مکرر و آزمون تي براي نمونه هاي همبسته تحليل گرديدند.
يافته ها: نتايج حاکي از اثربخشي رفتاردرماني ديالکتيکي در کاهش نشانه هاي افسردگي (P<0.001) و افزايش معني دار در شاخص هاي هوشياري فراگير ( (P=0.001و تحمل پريشاني ( (P<0.05بود. آزمودني هاي گروه آزمون در مقايسه با گروه شاهد در شاخص دشواري هاي تنظيم هيجاني، کاهش معني داري نشان ندادند. بهبودي مشاهده شده در گروه آزمون در پي گيري يک ماهه نيز حفظ شده بود.
نتيجه گيري: به نظر مي رسد DBT از طريق اثرگذاري بر مولفه هاي هوشياري فراگير و تحمل پريشاني، نشانه هاي افسردگي را کاهش مي دهد.

 نسخه قابل چاپ