بلسان، درختي است كوچك، مانند درخت حنا، از تيره ي سدابيان، كه به صورت درختچه در سرزمين اعراب مي رويد و در خوش بويي و معطر بودن مشهور است. كشت بلسان در ميان اهالي مشرق رايج بود. تجار آن را خريده، به مصر مي بردند. اهالي مصر، هنگام دفن اموات و براي احترام به آن ها، از بلسان استفاده مي كرده و همراه اموات دفن مي نمودند. گويند آن قافله اي كه يوسف(ع) را خريد، همراه خود بلسان به مصر مي برد.
در برخي روايت ها هست كه بلسان، درختي است در مصر، كه در عالم همان يك درخت بود و جاي آن را «عين الشمس» مي خوانند.
قزويني در عجايب فارسي آورده كه ريشه ي اين درخت در چاهي است كه حضرت عيسي (ع) در آن غسل كرده است.
چوب اين درخت را عودالبلسان، دانه اش را حب البلسان و روغن آن را دُهن البلسان گويند. طوسي در عجايب المخلوقات آورده، گل هاي سفيدي از اين درخت مي رويد كه دم كرده ي آن براي رفع رعشه و بهتر شدن افليج به كار مي آيد و تخم آن خواص دارويي بسيار دارد. همچنين خواص عجيبي براي روغن بلسان ذكر شده است. واژه ي روغن بلسان در شعر فارسي نيز انعكاس يافته:
به لسانش نگر كه چون بلسان
روغن دير ياب مي چكدش
(خاقاني)
بلسان مصر خواهي، به لسان من نگه كن
چه عجب حديث شيرين، ز چنين رطب لساني
(نظامي)
منبع: نشريه سلام بچه ها، شماره 5.
