مقالات اقتصاد کشاورزی و توسعه

در اين مطالعه، تقاضاي گروههاي اصلي خوراكي در مناطق شهري ايران براي دوره زماني 1361 تا 1386 بررسي شده است. بدين منظور از سيستم تقاضاي تقريبا ايده آل خطي (LA/AIDS)، شاخص تقريب خطي لاسپيرس و روش رگرسيون هاي به ظاهر نامرتبط (SUR)استفاده شد. نتايج به دست آمده نشان داد كه متغير متوسط جمعيت خانوار در بيشتر معادلات تاثير معناداري بر تقاضاي خانوار داشته است. قيود همگني و تقارن نيز مورد آزمون قرار گرفت. يافته هاي مطالعه نشان داد كه تمامي گروه هاي خوراكي مورد بحث داراي كشش هاي خودقيمتي منفي مي باشند و به استثناي انواع گوشت، خشكبار، روغنها و چربي ها و قند و شكر و شيريني ها ساير گروه هاي كالايي بي كشش هستند و از ميان آن ها حبوبات بي كشش ترين و خشكبار باكشش ترين گروه مي باشد. لذا، دولت مي تواند از سياستهاي قيمت گذاري در اعمال مديريت بهينه تقاضا و اصلاح الگوي مصرف براي گروه هاي مذكور كه مصرف آنها نسبت به تغييرات قيمتشان حساسيت بالايي دارد، در درازمدت استفاده كند. همچنين، غلات و فرآورده هاي آن، انواع نان و تخم مرغ در سبد خوراكي خانوارهاي شهري، جزو گروه هاي ضروري هستند و حذف ناگهاني يارانه از گروه هاي يارانه دار مطلوب نبوده و كاهش تدريجي آن توصيه مي شود. انواع گوشت، ميوه هاي تازه و سبزي هاي تازه لوكس و حبوبات نيز جزو گروه هاي پست به حساب آمده است.

 نسخه قابل چاپ