مقالات اقتصاد کشاورزی و توسعه

برنج پس از گندم در رديف مهمترين مواد غذايي مردم دنيا قرار دارد و در كشور ما نيز داراي اهميت زيادي در سبد غذايي خانوارهاست. چهار استان توليد كننده اين محصول در كشور مازندران، گيلان، خوزستان و فارس است و در اين ميان استان فارس از نظر توليد در هكتار پس از مازندران در رده دوم قرار دارد. با توجه به پتانسيل هاي موجود در اين استان، بررسي اقتصادي توليد اين محصول در استان امري اجتناب ناپذير است.
يكي از راههاي افزايش توليد اين محصول، استفاده از فناوري نوين در توليد كشاورزي است. در اين پژوهش اثر فناوري كاراندوز (ماشين نشاكار برنج) بر كارايي فني زارعان اين استان بررسي شده است. در بررسي حاضر با تكميل 146 پرسشنامه از زارعان سه شهرستان عمده توليد كننده اين محصول (شيراز، ممسني و مرودشت)، آثار اين فناوري بر كارايي فني برنجكاران با استفاده از تخمين تابع توليد مرزي تصادفي بررسي شده است. با توجه به توابع توليد تخميني براي سه شهرستان به روش ols مي توان گفت كه فناوري نوين تنها براي زارعان شهرستان مرودشت داراي اثر معنيدار بوده و در شهرستان هاي ممسني و شيراز اثر معني داري بر توليد نداشته است. همچنين تخمين تابع ناكارايي به صورت همزمان نشان مي دهد كه فناوري نوين تاثيري بر كارايي فني زارعان شهرستان مرودشت و شيراز نداشته ولي بر كارايي زارعان شهرستان ممسني داراي اثر منفي بوده است.
همچنين ميانگين كارايي فني براي زارعان شهرستان شيراز 87 درصد، ممسني 85 درصد و مرودشت 83 درصد برآورد شده است. از آنجا كه فاصله ميان حداقل و حداكثر كارايي در هر سه شهرستان زياد نيست؛ بنابراين، با اعمال مديريت درست مي توان اين شكاف را كاهش داد.

 نسخه قابل چاپ