مقالات اقتصاد کشاورزی و توسعه

اين مطالعه به بررسي وجود يا نبود مزيت نسبي و روند تغييرات آن طي دوره زماني 1368-78 (1989-99) براي گروهي از محصولات باغي كشور كه دربردارنده: پسته، بادام، فندق، گردو، سيب، پرتغال، خرما، انجير، هلو و شليل است و همچنين گروهي از محصولات زراعي يعني: پنبه، پياز، سيب زميني، گوجه فرنگي، و نيز گروهي از محصولات فراوري شده كه آب ميوه، انجير خشك، كشمش، مو و پوست و عسل را در بر مي گيرد با استفاده از معيارهاي مزيت نسبي ابراز شده (RCA) و مزيت نسبي ابراز شده متقارن (RSCA) مي پردازد و چگونگي واكنش ساختار صادراتي ايران را در برابر تغييرات ساختار صادرات جهاني و كشورهاي خاورميانه تحليل مي كند. نتايج اين مطالعه نشان مي دهد، در حالي كه بر اساس معيارهاي RCA وRSCA ، ايران مزيت نسبي روشن و درخور توجهي در توليد بيشتر محصولات مورد مطالعه دارد، ولي مجموعه سياستهاي تجاري كشور و رفتار اقتصادي توليد كنندگان و صادر كنندگان به گونه اي بوده كه نتوانسته است به واكنش به موقع و مناسب ساختار صادراتي كشور در برابر تغييرات ساختار صادراتي كشورهاي منطقه و جهان بيانجامد. از اين رو موقعيت رقابتي محصولات كشاورزي ايران در بازارهاي جهاني طي دوره مورد مطالعه تضعيف شده است. افزون بر اين، وجود نوسانهاي زياد در روند شاخص هاي RCA و RSCA در دوره مطالعه، نشان دهنده نبود راهبرد و برنامه هاي كاربردي مشخص براي توسعه سيستماتيك صادرات غير نفتي در ايران است.

 نسخه قابل چاپ