مقالات اقتصاد کشاورزی و توسعه

رشد فزاينده جمعيت و محدوديت منابع توليد، ضرورت و اهميت ارتقاي بهره وري را بيش از پيش نمايان مي سازد. افزايش محصولات كشاورزي از راه افزايش سطح زير كشت و يا افزايش عملكرد امكان پذير است. از آنجا كه در خصوص افزايش سطح زير كشت با محدوديت آب، زمين هاي مرغوب و ساير منابع رو به رو هستيم، بنابراين روش بهينه براي بالا بردن توليد، افزايش عملكرد است. در اين زمينه بايد بهره وري نهاده هاي موجود را افزايش داد، لذا اندازه گيري بهره وري و چگونگي تخصيص عوامل توليد از جمله هدفهاي اين تحقيق به شمار مي آيد. اطلاعات اين پژوهش به كمك پرسشنامه و با روش نمونه گيري سيستماتيك دوره اي تهيه شده است به اين منظور داده هاي مورد نياز از 95 چغندر كار در سال 1378 از شهرستان همدان، كه از مناطق عمده توليد چغندر قند استان به شمار مي آيد. گردآوري شده است. براي سنجش بهره وري نهاده هاي مورد استفاده در واحدهاي بهره برداري، روش برآورد تابع توليد (تابع چند جمله اي درجه سوم) و تحليل نهايي به كار رفته است.
نتايج اين پژوهش نشان مي دهد كه تعداد دفعات آبياري در واحدهاي نمونه بسيار نزديك به بهينه اقتصادي و استفاده از نيروي كار و كود حيواني بيشتر از حد بهينه اقتصادي است. همچنين 76.1 درصد كشاورزان در استفاده از زمين در مرحله سوم تابع توليد قرار دارند.
مقايسه كشاورزان كوچك و بزرگ نيز نشان مي دهد بهره برداراني كه سطح زير كشت بيشتري دارند از نهاده هاي توليد به نحو مطلوب تري استفاده مي كنند. در اين گروه فقط از نهاده كود فسفاته بيش از ميزان بهينه استفاده مي شود، به طوري كه بهره وري نهايي اين عامل در 67.7 درصد نمونه ها منفي است.

 نسخه قابل چاپ