مقالات اقتصاد کشاورزی و توسعه

آيا اصلاحات مربوط به سياستهاي کشاورزي، که سرانجام در دور اروگوئه صورت موافقتنامه به خود گرفت، با اهداف سياستهاي داخلي کشورها همچون تامين غذاي کافي، حفاظت از محيط زيست و قابليت پايداري در مناطق روستايي سازگار است؟
اين مقاله به بررسي اين سوال خواهد پرداخت که آيا بخش کشاورزي به دليل توليد همزمان «منافع جانبي غير بازاري» و توليد کالاهاي عمومي در کنار توليد مواد غذايي و الياف در بازار (خصلتي که به کشاورزي ماهيتي چند کارکردي بخشيده است)، مستحق حمايتهاي قيمتي و مرزي است؟
آيا اين منافع جانبي هزينه بر بخش کشاورزي مي تواند از ميزان عوارض منفي اين بخش، که در مصاف با منافع جانبي ساير بخشهاي اقتصادي توليد است، فراتر رود؟ آيا مازاد توليد کشاورزي تا چه حد همچنان در منحني عرضه قرار دارد؟ و کارامدترين روشهاي افزايش توليد کشاورزان تا رسيدن به مرز بهينه جامعه چيست؟
در اين مقاله نتيجه گيري مي شود که تنها به يک مبادله تجاري در مقياس کوچک نياز است تا بتوان از يک سو به اهداف سياستهاي داخلي و از سوي ديگر به اهداف مبتني بر اصلاح نظام حمايت از بخش کشاورزي دست يافت.

 نسخه قابل چاپ